هیئتی که در آن بویی از سربازی و انتظار نباشد، هیئت نیست. خودمان را گول نزنیم؛ مقاومت و ایستادگی سخت است؛ ولی افتخاری جاودان از خود باقی می‌گذارد.هیئت یعنی یک سازمان! تعجب نکنید؛ هیئت یک سازمان مذهبی است. در یک سازمان، همه سمت‌ها و وظیفه‌ها مشخص است؛ یک نفر رئیس است. یک یا چند نفر در قسمت آبدارخانه کار می‌کنند؛ نگهبانی دارد و ... هیئت نیز یک مدیر دارد؛ یک نفر مسئول تدارکات و پشتیبانی است و به اصطلاح هیچکس را بی‌چایی نمی‌گذارد! یک نفر مسئول کفش‌هاست و به تازه‌واردین خوشامد می‌گوید؛ مداح و میاندار دارند و در نهایت، کلی عزادار؛ که زنجیر و سینه می‌زنند و گوش به فرمان نوحه‌خوان و روحانی خود هستند.
حالا به نظر شما این‌ها فقط به خاطر این است که به خاطر یک واقعه ثابت اشک بریزیم و به سر و روی خودمان بزنیم؟ این همه تشکیلات، فقط برای همین؟ خوب این که نیاز به سازمان ندارد و هر کس در خانه‌اش می‌تواند یک کتاب لهوف بردارد و بخواند و ضجه بزند و عزاداری کند!
تا به حال دقت کرده‌اید چرا دشمن، سعی دارد بیشترین انحرافات را وارد هیئت‌ها کند؟ چرا بعضی از عزاداری‌ها اینقدر خوفناک و وحشت‌انگیز است؟ چرا بعضی از مداحی‌ها بیشتر شبیه آهنگ رقص است؟ چرا بعضی اشعار مرثیه‌ها این قدر سخیف است؟ چرا...؟
خوب اگر در هیئت فقط قرار است گریه کنیم و به یاد کشته شدن پسر فاطمه زهرا، بر سر و روی خود بزنیم، این کارها برای چیست؟ این همه هزینه برای به ابتذال کشاندن آن، چه معنی دارد؟
به جاهای خوبی داریم می‌رسیم! هیئت یعنی تمرین سازمان‌دهی برای یک کار بزرگ! یعنی من که به هیئت می‌روم، می‌دانم الان هم جنگ ادامه دارد و تا زمانی که عدل جهانی برپا شود، این جنگ ادامه خواهد داشت. پس سعی می‌کنم نقش خودم را در این سازمان کوچک بشناسم؛ بصیرتم را با سخنرانی حاج آقای منبری بالا ببرم و هیجان و احساس دینی‌ام را با عزاداری تقویت کنم تا سلول سلول بدنم برای کار مهمی که به‌خاطر آن به هیئت می‌روم، آماده باشد ظهور حضرت حجت(عج).
اگر آقا بیاید و ما توجیه نباشیم که او کیست و قرار است چه کار کند، طبیعی است که نمی‌توانیم یاوری‌اش را بکنیم و حداقل این است که یاوری، جاهل و خرابکار و حتی از دشمن دانا، خطرناک‌تر خواهیم بود!
اگر آقا بیاید و ما وظیفه خود را ندانیم، به جای سربازی در صفوف منظم، عاملی خواهیم بود برای هرج و مرج بیشتر.
اگر آقا بیاید و گوش به فرمان بودن را یاد نگرفته باشیم، آقا هر چه بگوید، برایش دلیل می‌خواهیم و تا او بخواهد دلایل را برایمان روشن کند، کار از کار گذشته و... .
خوب ما باید این سربازی را کجا تمرین کنیم؟ در هیئت! حالا می‌فهمیم چرا هیئت‌ها نوک پیکان حمله به دشمن است.
هیئتی که در آن بویی از سربازی و انتظار نباشد، هیئت نیست. خودمان را گول نزنیم؛ مقاومت و ایستادگی سخت است؛ ولی افتخاری جاودان از خود باقی می‌گذارد.
از این به بعد هر گاه خواستی به هیئت بروی، نقش سازمانی خودت را در زمان ظهور، مد نظر بگیر و با «ذکر یا مهدی» وارد مجلس روضه سیدالشهدا شو.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* . کارشناس ارشد فقه و حقوق.
هدی مقدم ـ دوماهنامه امان شماره 27
