زلال خود را در چشمه‌سار اندیشه‌ات می‌جوییم، از حبل‌المتین دعایت به آسمان دل صعود می‌کنیم و از خاک تا افلاک، اوج می‌گیریم. ما را در این راه بی نهایت، یاری‌گر باش!
بعد از آن حادثه عظیم که بر جان جهان فرود آمد، هرگاه کبوتر نگاهت پیرامون آب به پرواز در می‌آمد، چشم‌هایت بهاری می‌شد و دامن دامن شکوفه بر خاک می‌افشاند، جان تشنه‌ات، خود را در چشمه سار دیدگانت به دست آب می‌سپرد و کام دلت در بارش جانت، سیراب می‌شد.
تو را باید از سرخی بُهت نگاه آفتاب، سراغ گرفت و شرم خورشید که از بی‌شرمی نامردان، به خود می‌پیچید و در سایه اندوه فرو می‌رفت.
تو را باید از خاک سراغ گرفت که محمل عروج سجده‌های خاکی و بوسه‌گاه لحظه‌های افلاکی‌ات بود.
تو را باید از گوش دیوار و از چشم در سراغ گرفت که چشم بر آفتاب جمالت و گوش بر آوای کمالت سپرده بودند و مشام جانشان را با تلاوت آیاتت، با طراوت می‌ساختند.
تو را باید از صبر سراغ گرفت تا سفره دل باز کند، از بردباری‌ات بر آن مصیبت عظمی سخن گوید و از سکوت بی‌شرمانه مردم بی‌حیا، ناله سر دهد.
تو را باید از صحیفه‌ات سراغ گرفت که منشور زندگی، دفتر ایمان و کتاب عشق و آزادگی است و عروة الوثقای دین و دنیای نیازمندان.
ای سجاده نشین محراب دل!
زلال خود را در چشمه‌سار اندیشه‌ات می‌جوییم، از حبل‌المتین دعایت به آسمان دل صعود می‌کنیم و از خاک تا افلاک، اوج می‌گیریم. ما را در این راه بی نهایت، یاری‌گر باش!
هاجر امانی ماچیانی ـ دوماهنامه امان شماره 30
