هیچ کس به من نگفت...که طولانی شدن غیبت شما به خاطر نداشتن یار است[1] و من چقدر دیر دانستم که من هم می‌توام یار شما باشم. اصلاً در فکر من نمی‌گنجید که یار تو از همین کره خاکی و تعدادی از آنها از همین خاک پاک ایرانند.
اگر به من گفته بودند که یاران شما، منتظر شما هستند، گناه در زندگیشان راه ندارد و اخلاقشان ستودنی است،[2] هرگز گناه نمی‌کردم و با مادرم بسیار خوش اخلاق بودم، اما دیر فهمیدم و ندانسته سمت گناه رفتم و در جوانی و غرور خود، دچار بد اخلاقی‌هایی شدم.
اما می‌دانم حالا هم دیر نشده، اگر شروع کنم، قبولم می‌کنی و مُهر خادمی بر پیشانیم می‌زنی که خادم تو، ارباب عالم است. من حتی تعداد یاران شما را که بیشتر از 313 نفر هستند را نمی‌دانستم؛ اما وقتی شنیدم که به این تعداد محدود نمی‌شوند و دسته‌های بعدی هم در راه یاری شما، قیام می‌کنند خوشحال شدم و امیدوار.
سال‌ها منتظر سیصد و اندی مرد است آن قدر مرد نبودیم که یارش باشیم
________________________________________
*. دانش پژوه مرکز تخصصی مهدویت.
[1] . سفینه البحار، ج8، ص681.
[2]. نگین آفرینش، ص116.
حسن محمودی ـ دوماهنامه امان شماره 32
