اصولاً انسان در فکر هرچه باشد، فکر و روحش به همان افق تمایل پیدا می‌کند؛ یعنی اگر خدای نکرده کسی در فکر و یاد گناه باشد، آرام‌آرام به سمت گناه سوق پیدا می‌کند كما اینكه اگر کسی در فکر کارهای نیک و کمک به دیگران باشد او نیز به همان کارها، توفیق پیدا خواهد کرد. حال، چه یادی بهتر و نورانی‌تر از یاد یوسف زهرا (عج) که قلب‌ها را پر از نور و فکرها را پر از نیت‌های خیر و نورانی می‌کند. البته اگر این یاد ، به ندرت و تنها در گرفتاری‌ها و مشکلات باشد، اثر تربیتی مؤثری ندارد؛ اما اگر تداوم داشته باشد، اثرش همان رشد و تعالی در تحت تربیت و سرپرستی ایشان خواهد بود.
آیت‌الله مصباح یزدی به این نکته به خوبی اشاره کرده‌اند كه:«در پرتو توجه مداوم به ساحت نورانی مولایمان حضرت حجت بن الحسن – ارواحنا لتراب مقدمه الفداء- می‌توانیم مشمول ولایت و عنایت خاص حضرت و دعاهای ویژه و خالصانه‌اش شویم. توجه حقیقی به آن وجه خدا در واقع پیوند قطره‌ای ناچیز به اقیانوس عظمت و نورانیت است که احساس تاریکی و تنهایی‌مان را به روشنی و یگانگی مبدل می‌سازد. توسل واقعی به آن منبع قدرت و معنویت، سدّ محکمی است که ما را مقابل جمیع وسوسه‌های شیطانی و آفت‌های دنیایی و آخرتی مصون و محفوظ نگاه می‌دارد».
ما برای سیر الی الله، و رسیدن به انسان کامل، چاره‌ای جز مدد از معیار انسانیت نداریم و این مدد در سایه یاد و توجه به مظهر اسماء الهی، امام عصر (عج) حاصل خواهد شد.
. دانش پژوه مركز تخصصي مهدويت.
حسن محمودی ـ دوماهنامه امان شماره 48
