از جهت معنوى و روحی و تقرب الی الله و جهات تكامل فردى انسان است. كسی كه اعتقاد به این مسأله دارد، چون با مركز تفضّلات الهی و نقطه اصلی و كانون اشعاعِ رحمت حق، رابطهاى روحی برقرار میكند،
در قضیه ولادت آن بزرگوار(حضرت مهدی) و اعتقادى که به این حقیقت است، اگر انسان در دو ناحیه و در دو جهت، جستجو كند، آثار عظیمی را مشاهده میكند:
اوّل، از جهت معنوى و روحی و تقرب الی الله و جهات تكامل فردى انسان است. كسی كه اعتقاد به این مسأله دارد، چون با مركز تفضّلات الهی و نقطه اصلی و كانون اشعاعِ رحمت حق، رابطهاى روحی برقرار میكند، توفیق بیشترى براى برخوردارى از وسایل عروج روحی و تقرب إلی اللّه دارد. به همین خاطر است كه اهل معنا و باطن، در توسّلات معنوى خود، این بزرگوار را مورد توجّه و نظر دائمی قرار می دهند و به آن حضرت توسّل میجویند و توجّه میكنند. نفس پیوند قلبی و تذكّر و توجّه روحی به آن مظهر رحمت و قدرت و عدل حق تعالی، انسان را عروج و رشد میدهد و وسیله پیشرفت انسان را- روحاً و معناً- فراهم میكند...
جهت و وجهه دوم، عبارت است از میدان زندگی اجتماعی و عمومی و آنچه مربوط به سرنوشت بشر و ملت‌هاست. در این زمینه، اعتقاد به قضیه مهدى و موضوع ظهور و فَرَج و انتظار، گنجینه عظیمی است كه ملت‌ها میتوانند از آن بهرههاى فراوانی ببرند.
17/ 10/ 1374
دوماهنامه امان شماره 45
