اگر رهبری با قدرت در حوادث مختلف، بر آمریکا فریاد کشد، جامعه نیز در عرصه‌های مختلف علمی، نظامی و هسته‌ای جایگاهی ممتاز خواهد داشت. اگر مسئولین به تأسی از راه سیدالشهداعلیه السلام به دنبال تحقق جامعه مهدوی، زندگی خود را، زندگی دینی قرار داده، آن را با تلاش فراوان، صبر و مقاومت و نهراسیدن از دشمن و مرگ و شهادت، گره بزنند، جامعه نیز چنین خواهد بود.
این توجه به امام، یاران را مستحکم‌تر، مقاوم‌تر و بیشتر شیفته شهادت می‌کند.
«انظروا»، خطابی است که همیشه بشر نگاه کرده است. همیشه بر امام و رهبران خود نگریسته است. اگر رهبر و الگوی او ابراهیم علیه السلام، رسول خدا صلی الله علیه و آله و اهل‌بیت او باشد؛ اگر رهبران او انسان‌های شایسته و پیروان واقعی اهل‌بیت باشند و اگر مسؤولینی باشند که خود عاملند، جامعه به صلاح خواهد رفت.
اما اگر نگاه و الگو و رهبر او قارون، فرعون و سامری باشد، آن‌گاه یا حسرت اموال قارون او را به هلاکت می‌برد و یا قدرت فرعون او را به فرعونیت و دریوزگی و ذلت خواهد کشانید و یا خدعه سامری، او را به گوساله‌پرستی می‌کشاند.
اگر تأثیرگذاران جامعه و رهبران جامعه، اموی بیندیشند و یا علوی سخن بگویند اما اموی فکر عمل کنند؛ دین‌دار باشند و از دین بگویند ولی سکولار عمل کنند، جامعه نیز به گفته‌ها کار ندارد که در حد بخشنامه در بایگانی‌ها خواهد ماند.
جامعه به عملکرد و فعل تأثیرگذاران می‌نگرد؛ که « النَّاسُ بِأُمَرَائِهِمْ أَشْبَهُ مِنْهُمْ بِآبَائِهِمْ».
اینکه قرآن سخن از « لَقَدْ كانَ لَكُمْ فی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَه حَسَنَه » می‌گوید و یا سخن از ابراهیم علیه السلام و الگو بودن او می‌کند یا سخن از الگوبرداری از نیکان و اولیا می‌کند: « فَبِهُداهُمُ اقْتَدِه » مطلب این‌جاست. اینکه امیرالمؤمنین علیه السلام از زهد و ساده‌‌زیستی حاکمان می‌گوید و مدیران و منصوبین (نصب‌شده‌ها) خود را مؤاخذه می‌کند و یا به منسوبین خود، میدانی بیشتر از عموم مسلمین نمی‌دهد، به همین معناست. اینکه امام عصر(عج) هنگام قیام از یاران خود عهد و پیمان می‌گیرد که به بدی خود را آلوده نسازند، به همین معناست.
اینکه در سخنان امام راحل و مقام معظم رهبری، توصیه‌های شدید به مسئولین است که مبادا غرور شما را فرا گیرد؛ مبادا دچار عجب و خودبزرگ‌بینی و دنیازدگی شوید؛ مراقب اطرافیان و نزدیکان خود باشید و سخن از جلوگیری از رانت‌های قدرت و فساد و برخورد جدی با آنان است، چنان‌که معروف است: «مردم بر دین ملوك و حاكمان خود هستند».
جامعه به دغدغه‌های مسئولین خود و نحوه زندگی آنان می‌نگرد. سبک زندگی علوی و مهدوی تحقق‌یافتنی نیست مگر در گرو تحقق زندگی و راه و روش فردی و اجتماعی علوی و مهدوی مسئولین؛ البته مردم نیز دارای نقش فراوانی هستند؛ مردم در ساحتی که قدرت انتخاب دارند، باید به شعارها، ژست‌ها، اطرافیان و رفتارها، علوی بودن و شعاری بودن را دریابند و درست انتخاب کنند.
مردم در ساحتی که قدرت انتخاب و اعتراض دارند باید بر سیره و روش قارونی و فرعونی بتازند و آن را تلقی به قبول نکنند.
مردم در ساحتی که باید همراهی کنند، باید با دغدغه‌ها، دلسوزی‌ها، زهد و سادگی‌های مسئولین همراهی و آن را تأیید کنند. مسئولین اگر عملاً روحیه نهراسیدن از مرگ را داشته و شجاع باشند، جامعه نیز چنین خواهد شد، اگر رهبری چون امام خمینی (ره) یک پیرمرد هفتاد ساله تنها، بر شاه مملکت فریاد برآورد، جامعه نیز حماسه دفاع مقدس را به سرانجام ظفر خواهد رسانید.
اگر رهبری با قدرت در حوادث مختلف، بر آمریکا فریاد کشد، جامعه نیز در عرصه‌های مختلف علمی، نظامی و هسته‌ای جایگاهی ممتاز خواهد داشت. اگر مسئولین به تأسی از راه سیدالشهداعلیه السلام به دنبال تحقق جامعه مهدوی، زندگی خود را، زندگی دینی قرار داده، آن را با تلاش فراوان، صبر و مقاومت و نهراسیدن از دشمن و مرگ و شهادت، گره بزنند و البته با تدبیر (نه ترسان و با توجیه تعقل) اقدام کنند، جامعه نیز چنین خواهد بود و زندگی، زندگیِ با عزت، دینی و سبک زندگی، زندگی زمینه‌ساز ظهور و جامعه، جامعه منتظر خواهد شد.
. مردم به حاكمان خويش شبيه‌تريند تا به پدران خود. تحف العقول، ص 208.
. «همانا در رسول خدا برايتان الگويي نيكو است»،احزاب/ 21.
. « قَدْ كانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ في إِبْراهيم...»، ممتحنه/4.
. انعام/ 90.
. إلزام الناصب، ج2، ص 168.
دكتر محمد صابر جعفری ـ دوماهنامه امان شماره 45
