نشریه امان

سعادت و نجات انسان منوط به علم به حقایق و واقعیات است، علمی خدشه ناپذیر، غیر قابل نقض، کامل، جامع، مطابق با تمام نیازهای واقعی، هماهنگ با تمام ابعاد زندگی. اما بدست آوردن این علم از چه راهی میسرر است؟ آیا بشر به خودی خود می‌تواند به چنین علمی راه پیدا کند؟ آیا بشر هنگام ورود به این دنیا از این علم بهره‌ای دارد؟ با مراجعه به کلام وحی این معنا حاصل می‌شود که انسان هنگام تولد و ورودش به عالم خاکی هیچ اطلاع و دانشی نسبت به این حقایق و واقعیات ندارد: «یخلقکم فی بطون امهاتکم لا تعلمون شیئا».
یقیناً پیچیدگی و اسرار و رموزی در جسم و روح انسان و عالمی که انسان در آن زندگی می‌کند و با آ ارتباط دارد و وجود دارد که کسی اطلاع صحیح و کامل از این اسرار و رموز ندارد، تا بتواند برنامه‌ای هماهنگ با تمام این ابعاد و پیچیدگی‌ها تدوین کند و ارائه بدهد. تنها خالق انسان و صانع این عالم از این رموز بطور صحیح و کامل آگاه است و تمام ابعاد بشر و عوالم مرتبط با بشر را آنطور که هست می‌شناسد.
حال این سؤال مطرح است که راه تحصیل و رسیدن به این علم چیست؟ تا بشر بداند در هر مرتبه از مراتب زندگی و در هر بعد از ابعاد فردیع خانوادگی و اجتماعی با استفاده از چه راهکارهایی از گزندها، خطرات و آفات در امان است و به مطلوب و نیاز حقیقی درست پیدا می‌کند؟
باز با مراجعه به ارشادات و رهنمودهای نورانی قرآن کریم این معنا حاصل می شود که راه بدست آوردن این آگاهی‌های ضروری سؤال است. اما نه از هر کسی بلکه سؤال از کسانی که حضرت حق جل جلاله از آنها بعنوان «اهل ذکر» یاد فرموده: «فأسئلوا اهل الذکر ان کنتم لاتعلمون» اگر نمی‌دانید از «اهل ذکر» بپرسید.
پس «اهل ذکر» هستند که می‌توانند پاسخ گوی نیازهای واقعی و ضروری باشند وعلم کامل، جامع، خدشه ناپذیر، غیر قابل نقض، پایدار و هماهنگ با تمام ابعاد زندگی را در اختیار بشر بگذارند.
اکنون سؤال دیگر این است که «اهل ذکر» چه کسانی هستند؟
با مراجعه به فرمایشات عرشی معصومین صلوات الله علیهم اجمعین این معنا واضح می‌شود که «اهل ذکر» وجود مقدس و مطهر اهل‌بیت پیامبر می‌باشند. چرا که فرموده‌اند: «نحن اهل الذکر» ماییم اهل ذکر. امام هادی علیه السلام در زیارت شریف جامعه کبیره خطاب به این انوار پاک می‌فرماید: «... و اهل الذکر؛ شمائید اهل ذکر» همان انوار مقدسی که امیرالمؤمنین علیه السلام در وصفشان می‌فرماید: «هم عیش العلم و موت الجهل» و حضرت سید الساجدین علیه السلام در دعای 47 صحیفه سجادیه در وصفشان به ساحت مقدس پروردگار عرضه می‌دارد: «وجعلتهم خزنه علمک» و آنها را خزانه دار علمت قرار دادی.
امام هادی علیه السلام خطابه به محضر قدسشان می‌فرماید:
... و خزان العلم. شمائید خزینه‌های علم. حال که باید برای کسب آگاهی‌های لازم برای یک زندگی صحیح رجوع به این منبع نور داشته باشیم با مراجعه به این خزائن علم و گنجینه‌های گرانبهای معرفت و دانش در می‌يابیم که در جزئی‌ترین مسائل نزدگی محتاج به ارشاد و راهنمایی هستیم و از جانب خود حتی برای ـ به ظاهر ـ کوچکترین امرو، برنامه و طرحی نداریم که بدون نقص و کاملا مطمئن باشد.
وقتی در جزئی ترین امور مانند آشامیدن آب (که باید با چند نفس و در چه حالتی، ایستاده یا نشسته) و ناخن گرفتن (که در چه روزی باشد و از کدام ناخن شروع و به کدام ناخن ختم شود) و شانه زدن مو (که در چه حالتی خوب است و در چه خالتی خوب نیست) و... نیازمند راهنمایی امام معصوم هستیم پس یقیناً و قطعاً مسلماً در امور پیچیده‌تر و مهم‌تر و حساس‌تر نیز بدون دلالت این خزائن عدم راه به جایی نبرده و نمی‌توانیم راهکاری مطمئن و صد در صد تضمین شده بدست بیاوریم البته بشر تا به حال از طریق تجربه و تحقیق به مطالبی دست پیدا کرده که منکر آن نیستیم، ولی سؤال این است که نتایج تحقیقات و تجربیات بشر تا چه حد قابل اعتماد و غیر قابل رد و نقض می‌باشد؟ آیا این نتایج با تمام ابعاد و با همه جزئیات وجود انسان هماهنگ است؟ آیا نتائجی که از طریق تجربه بدست آمده با تحقیقات و تجارب بعدی نقض نشده؟ مکرر در مکرر شاهد آن بوده و هستیم که این نتایج حقایق ثابت و لایتغیری نیستند که هیچ خدشه و ایرادی با آن وارد نباشد و بشر خلاف آنرا به اثبات نرسانده باشد.
زیرا انسان از تمام ابعاد و پیچیدگی‌های عالم وجود مطلع نیست و لایه‌های تو در تو و معماهای عامض خلقت را نمی‌شناسد، تا بتواند برنامه‌ای مناسب برای همه این مراتب ارائه دهد.
لذا این نتیجه حاصل می‌شود که ما در تمام زمینه‌های زندگی‌ اعم از فردی، خانوادگی و اجتماعی و در همه ابعاد وجودی: روحی، جسمی، اعتقادی، فکری، طبی، عاطفی و... محتاج و مضطر به علم و بی معصوم می‌باشیم.
و بدون نور کلام و ارشاد معصوم حتی در جزئی‌ترین ابعاد راه به جایی نداریم. (چرا که فرموده‌اند: شرّقا اَو غرّبا لن تجدا عملاً صحیحاً الا من عندنا اهل البیت؛ پس اوست که هادی بشر به نجات حقیقی و سعادت واقعی است و لا غیر).
همو که خزینه علم الله است، همو که واسطه انسان و خالق انسان است. همو که عیش علم و موت جهل است، همو که مصلح تمام ابعاد زندگی بشر است، همو که زادینده تاریکی جهل و گسترش دهنده روشنایی علم است. همو که علم مصبوب است همو که رحمت واسعه است و همو که امان بندگان است.

محمد علی محمدی یکتا ـ دوماهنامه امان شماره 44