نشریه امان

رجب و شعبان که می‌شود کم‌کم یک عده شکل و شمایل مهمان پیدا می‌کنند. لبانشان رو به خشکی می‌رود. چشمانشان اشک آلود می‌شود. عده‌ای هم اهل سحر می‌شوند. رجب به نیمه نرسیده جمعی بار رمضان خود را می‌بندند. سحرها را بیداری و روزها را روزه تمرین می‌کنند. گروهی دیگر رمضان که می‌شود به جمع مهمانان ملحق می‌شوند، با رغبت یا از سر رفع تکلیف و ناچاری. یک عده هم نه آمده‌اند و نه می‌آیند. یک عده‌ای همیشه بوده‌‌اند و البته در رجب و شعبان سوزشان بیشتر می‌شود.
حکایت منتظران هم همین است. برخی زمان ظهور تازه می‌خواهند بیایند. برخی نه آمده‌اند و نه می‌خواهند بیایند. برخی نزدیکی‌های ظهور ملحق می‌شوند. گروهی هم همیشه بوده‌اند سال‌ها قبل از ظهور، چنان وظیفه مدار بوده‌اند که گویی ظهور رخ نموده. گویی غیبت برایشان مانند مشاهده امام است. همیشه در صف منتظران بوده‌اند. اینان سختی‌های دوران ظهور منتظرشان نکرده، از روی خستگی و ناچاری یاد امام نکرده‌اند، از عمق معرفت، اضطرار به حجت و تنها راه بودن امام را دریافته‌اند. این گروه هم آنانند که گویا در خیمه امامند و پیش روی پیامبر می‌جنگند.
سنگر نشینان نیزخود دو دسته‌اند: آنان که خود را در امتحان‌های مختلف حفظ کرده‌اند. امتحان‌هایی که چون آتش در کف گرفتن، تحمل و استقامت ویژه می‌طلبد. اینان خود را حفظ می‌کنند و از سنگر ایمان خود دفاع. گروه دوم کسانی‌اند که در طول تاریخ، ایتام آل محمد را مدد کرده‌اند. آنانی که اگر نبودند افراد فراوانی در دام‌های شیطان اسیر می‌شدند. اینان فقط خود را نجات نمی‌دهند که یاریگر دیگرانند.
رجب، شعبان به ویژه نیمه شعبان، تأملی است در این که ببینیم ما کجاییم. بوده‌ایم. آمده‌ایم یا بنا نداریم بیاییم؟ چه قدر مدافع حریم و حرمت امامیم؟ چه قدر دغدغه‌های ما دغدغه‌های امام است؟
رجب، شعبان و رمضان که می‌شود زمان تقویت قواست. مناجات و راز و نیاز با خدا و فهم نیاز مطلق عالم به خداوند متعال، تا واسطه قرار دادن علی تا مهدی. و ارتقای معرفت با توجه به مفاهیم ارزشمند دعاها. و توجه به ساحت الگویی اولیای خدا. رجب که می‌شود دعای بعد از هر نمازت درخواست همه خیرهای دنیا و آخرت است. خدا را به بهترین عزیزانش متوسل می‌شویی. دست از همه می‌شویی، به این یقین می‌رسی که هرکه سوی غیر خدا رفت باخت و هر که دری دیگر را زد محروم شد. دعاهای رجب می‌آموزدت که دریابی درب خانه خدا برای راغبین باز و خیر او برای درخواست کنندگان بذل و بخشش است.
ایام اعتکاف دل در گرو خلوت با او می‌دهی و شعبان با مناجات شعبانیه کمال انقطاع از دنیا و اتصال به خدا را می‌طلبی. و رمضان مهمان او می‌شوی. روز و شبت مناجات و دعا و تلاوت قرآن و تسبیح است. همه اینها برای اهل معرفت فضای دیگری باز می‌کند. مزه اشک و راز و نیاز را با خدا که فهمید، همه وجودش تمنای کسی است که بی او نه جمیع خیر دنیا تحقق می‌گیرد و نه بی او به خیر آخرت می‌توان رسید. تمام تمنا در خواست کسی است که با او همه خوبی‌ها تحقق می‌یابد.
رجب و شعبان و رمضان برای اهل معرفت فهم اضطرار است. اضطرار به وحی؛ رسول و امام. می‌فهمی غیر از راه خدا و سبیل الهی خسران و باخت است و سبیل الهی وحی است و آموزه‌های پیامبر و امام. در می‌یابی چگونه از فقدان پیامبر و غیبت ولی شکوه کنی.
می‌فهمی حال که سوز داری و اشک؛ ولی‌ات را از خدا بخواهی و همراهی‌ات را از خدا بخواهی و در دوران سخت امتحان‌های الهی، لحظه‌ای از ولی خدا جدا نشوی و یاریگر ایتام آل محمد باشی. چون امامت خواسته‌ات فراگیر باشد و آدم و عالم را در برگیرد.
رجب و شعبان و رمضان، به ویژه نیمه شعبان، فرصت تأملی است بر این‌که ببینیم آیا آن قدر رشد کرده ایم و بالا آمده‌ایم که خواسته‌ها و دغدغه‌هایمان، طلب و خواسته امام شده باشد. تأملی است که ببینی بنا داری بالا بیایی یا نه. آمده‌ایم یا بنا نداریم بیاییم. چه‌قدر دغدغه‌های ما دغدغه‌های امام است؟


* . سردبير.
. «أَفْضَلُ مِنْ أَهْلِ كُلِّ زَمَانٍ لِأَنَّ اللَّهَ تَعَالَى ذِكْرُهُ أَعْطَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الْأَفْهَامِ وَ الْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ بِهِ الْغَيْبَةُ عَنْهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشَاهَدَةِ وَ جَعَلَهُمْ فِي ذَلِكَ الزَّمَانِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجَاهِدِينَ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللَّهِ بِالسَّيْفِ أُولَئِكَ الْمُخْلَصُونَ حَقّاً وَ شِيعَتُنَا صِدْقاً وَ الدُّعَاةُ إِلَى دِينِ اللَّهِ سِرّاً وَ جَهْراً وَ قَالَ انْتِظَارُ الْفَرَجِ مِنْ أَعْظَمِ الْفَرَجِ». (کمال‏الدين، ج1، ص 319)
. «السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا سَبِيلَ اللَّهِ الَّذِي مَنْ سَلَكَ غَيْرَهُ هَلَك». (بحارالأنوار، ج 99، ص 116).
. «مَنْ مَاتَ وَ هُوَ عَارِفٌ لِإِمَامِهِ لَمْ يَضُرَّهُ تَقَدَّمَ هَذَا الْأَمْرُ أَوْ تَأَخَّرَ وَ مَنْ مَاتَ وَ هُوَ عَارِفٌ لِإِمَامِهِ كَانَ كَمَنْ هُوَ مَعَ الْقَائِمِ فِي فُسْطَاطِهِ». (كافي، ج 1، ص371).
. «مَنْ مَاتَ مُنْتَظِراً لِهَذَا الْأَمْرِ كَانَ كَمَنْ كَانَ مَعَ الْقَائِمِ فِي فُسْطَاطِهِ لَا بَلْ كَانَ بِمَنْزِلَةِ الضَّارِبِ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللَّهِ بِالسَّيْفِ» . (كمال‏الدين، ج 2، ص 338).
. «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ذَاتَ يَوْمٍ وَ عِنْدَهُ جَمَاعَةٌ مِنْ أَصْحَابِهِ‏اللَّهُمَّ لَقِّنِي إِخْوَانِي مَرَّتَيْنِ فَقَالَ مَنْ حَوْلَهُ مِنْ أَصْحَابِهِ أَ مَا نَحْنُ إِخْوَانَكَ يَا رَسُولَ اللَّهِ فَقَالَ لَا إِنَّكُمْ أَصْحَابِي وَ إِخْوَانِي قَوْمٌ فِي آخِرِ الزَّمَانِ آمَنُوا وَ لَمْ يَرَوْنِي ... لَأَحَدُهُمْ أَشَدُّ بَقِيَّةً عَلَى دِينِهِ مِنْ خَرْطِ الْقَتَادِ فِي اللَّيْلَةِ الظَّلْمَاءِ أَوْ كَالْقَابِضِ عَلَى جَمْرِ الْغَضَا». (بحارالأنوار، ج 52، ص 123).
. «لَوْ لَا مَنْ يَبْقَى بَعْدَ غَيْبَةِ قَائِمِنَا مِنَ الْعُلَمَاءِ الدَّاعِينَ إِلَيْهِ وَ الدَّالِّينَ عَلَيْهِ وَ الذَّابِّينَ عَنْ دِينِهِ بِحُجَجِ اللَّهِ وَ الْمُنْقِذِينَ لِضُعَفَاءِ عِبَادِ اللَّهِ مِنْ شِبَاكِ إِبْلِيسَ وَ مَرَدَتِهِ وَ مِنْ فِخَاخِ النَّوَاصِبِ لَمَا بَقِيَ أَحَدٌ إِلَّا ارْتَدَّ عَنْ دِينِ اللَّهِ وَ لَكِنَّهُمُ الَّذِينَ يُمْسِكُونَ أَزِمَّةَ قُلُوبِ ضُعَفَاءِ الشِّيعَةِ كَمَا يُمْسِكُ صَاحِبُ السَّفِينَةِ سُكَّانَهَا أُولَئِكَ هُمُ الْأَفْضَلُونَ عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَل». (بحارالأنوار، ج 2، ص6).
. به تعبير امروزي‌ها شارژ دوباره.
. «يَا مَنْ أَرْجُوهُ لِكُلِّ خَيْرٍ ... أَعْطِنِي بِمَسْأَلَتِي مِنْ جَمِيعِ خَيْرِ الدُّنْيَا وَ جَمِيعِ خَيْرِ الْآخِرَة». (كافي، ج2 ، ص 584).
. «اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِالْمَوْلُودَيْنِ فِي رَجَبٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ الثَّانِي وَ ابْنِهِ عَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدٍ الْمُنْتَجَب...». (بحارالأنوار،ج 50، ص 14).
. «خَابَ الْوَافِدُونَ عَلَى غَيْرِكَ وَ خَسِرَ الْمُتَعَرِّضُونَ إِلَّا لَكَ وَ ضَاعَ الْمُلِمُّونَ إِلَّا بِكَ وَ أَجْدَبَ الْمُنْتَجِعُونَ إِلَّا مَنِ انْتَجَعَ فَضْلَك»‏. (بحارالأنوار،ج 95، ص389).
. «بَابُكَ مَفْتُوحٌ لِلرَّاغِبِينَ وَ خَيْرُكَ مَبْذُولٌ لِلطَّالِبِين»‏. (همان).
. «إِلَهِي هَبْ لِي كَمَالَ الِانْقِطَاعِ إِلَيْكَ». (بحارالأنوار ، ج91، ص 8).
. «اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْكُو إِلَيْكَ فَقْدَ نَبِيِّنَا وَ غَيْبَةَ إِمَامِنَا...». (تهذيب‏الأحكام ، ج 3، ص 110).
. «تفضل على علمائنا بالزهد و النصيحة و على المتعلمين بالجهد و الرغبة و على المستمعين بالاتباع و الموعظة و على مرضى المسلمين بالشفاء و الراحة و على موتاهم بالرأفة و الرحمة و على مشايخنا بالوقار و السكينة و على الشباب بالإنابة و التوبة و على النساء بالحياء و العفة و على الأغنياء بالتواضع و السعة و على الفقراء بالصبر و القناعة و على الغزاة بالنصر و الغلبة و على الأسراء بالخلاص و الراحة و على الأمراء بالعدل و الشفقة و على الرعية بالإنصاف و حسن السيرة و بارك للحجاج و الزوار في الزاد و النفقة و اقض ما أوجبت عليهم من الحج و العمرة. البلدالأمين». (ص 349).
. «اللَّهُمَّ أَدْخِلْ عَلَى أَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُور». (بحارالأنوار، ص 95، ص 120).

محمد صابر جعفری ـ دوماهنامه امان شماره 24