اگر توفیق زیارت حضرت ولیعصر(عج) را بیابید و بخواهید یك بیت تقدیم آن حضرت بنمایید، آن بیت شعر چیست؟
ـ غلامحسین دربندی، رییس محترم (سابق) روابط عمومی کل ارتش
توکه یک گوشه چشمت غم عالم ببرد حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد
ـ سید مرتضی موسوی؛ شاعر
به آسمان، سخن از آن نگارِ مَه رو بود
حدیث مهدی زهرا اذانِ هر کو بود
سبب چه بود که یوسف درون چاه افتاد؟
زبس که محو تماشای چهره او بود
ـ محمد حسین حسینییکتا، دبیر ستاد مرکزی راهیان نور کشور
کرم نما و فرود آی که خانه خانه توست
حسین هوشیار، معاون فرهنگیـ اجتماعی شهرداری منطقه 10 تهران
من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم
لطفها میکنی ای خاک درت تاج سرم
واژگان مهدوی
انطاکیه
شهری در روم باستان بوده كه به دست یونانیان در سال300 پیش از میلاد مسیح بنا شده و هماكنون جزو قلمرو كشور تركیه است. این شهر، در روزگار قدیم از جهت ثروت، علم و تجارت، یکی از سه شهر بزرگ کشور روم محسوب میشد. دارای موقعیتی سرسبز، نهرهای آب خوشگوار و مركز تجارت آسیای غربی و نزد یونانیان به انطاكیه زیبا و ملكه شرق مشهور بود. مسیحیان از شهر انطاكیه با وصف شهر خدا، شهر شاهی و مادر شهرها یاد میكردند؛ زیرا نخستین شهری بود كه اهل آن همگی به حضرت مسیح و به دین نصارا گرویدند. پولس و برنابا (دو تن از حواریون حضرت عیسی) آنجا به تبلیغ اشتغال داشتند. شهر انطاكیه پیش از اسلام، محل درگیری بین قومها و پیروان ادیان یهود، نصارا و بتپرستان بوده است.
در روایات مهدویت این شهر مورد توجه واقع شده است. شاید ذکر «انطاکیه» در روایات مهدوی، وجود رابطه تنگاتنگ بین حضرت مهدی(عج) و مسیح است.
در روایات مربوط به حضرت مهدی(عج)، آن محل، بعنوان سرزمینی معرفی شده است که حضرت مهدی(عج) پس از ظهور، از غاری در آن سرزمین، تورات و انجیل را بیرون میآورد و با یهود و نصارا با آن استدلال میکند. پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه وآله فرمود: «تورات و انجیل را از سرزمینی که انطاکیه نامیده میشود، بیرون میآورد» و به وسیله آن کتابها، با مسیحیان و یهودیان به استدلال میپردازد و سرانجام، بسیاری از آنها اسلام میآورند».
. شيخ صدوق، عللالشرايع، ج1، ص161، ح3؛ محمد باقر مجلسي، بحار الانوار، ج51، ص25.
. «…يَسْتَخْرِجُ التَّوْرَاةَ وَ سَائِرَ كُتُبِ اللَّهِ مِنْ غَارٍ بِأَنْطَاكِيَّةَ فَيَحْكُمُ بَيْنَ أَهْلِ التَّوْرَاةِ بِالتَّوْرَاةِ وَ بَيْنَ أَهْلِ الْإِنْجِيلِ بِالْإِنْجِيلِ وَ بَيْنَ أَهْلِ الزَّبُورِ بِالزَّبُور…»، ر.ك: نعماني، الغيبة، ص237، ح26.
. منبع: فرهنگ نامه مهدويت، خدامراد سليميان.
دوماهنامه امان شماره 22