نشریه امان

حماسه عاشقانه حضرت مهدی(عج)

ما را دلی است چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها

بازآ و با نسیم نگاه بهاری‌ات
جانی دوباره بخش به ما نا امیدها

ما جمعه را به شوق تو، تعطیل کرده‌ایم
ای روز باز گشت تو، آغاز عیدها

بازآ که خلق را نکشاند به سوی خویش
بازار پر فریب مراد و مریدها

برگرد تا زمین و زمان را رها کنند
چپ‌ها و راست‌ها، سیاه و سفیدها

بسیار دسته گل که برای تو چیده‌ایم
این خاک، غرقه است به خون شهیدها

خون حسین می چکد از نیزه‌ها هنوز
برگرد و انتقام بگیر از یزیدها

افشین علاء
شهسوار شیرین کار در راه است. او می‌آید تا زیباترین حماسه عاشقانه‌ عالم را بیافریند. این حماسه‌، با گرفتن انتقام خون معصومان و مظلومان عالم از یزیدیان زمانه و بیدادگران تاریخ، تکمیل خواهد شد.
با گذشت بیش از 1300 سال از شهادت بهترین بندگان عارف و عاشق خداوند، هنوز انتقام خون پاک آنان گرفته نشده است و این کار جز به دست حضرت منتقم صورت یافتنی نیست.
وجود مقدس شهسوار شیرین کار، حضرت صاحب الامر(عج) با سیمای حسینی و با شعار «یا لثارات الحسین»، قدم به عرصه نبرد با یزیدیان خواهد گذارد و برای همیشه به حیات نحس دشمنان انسانیت و عدالت و محبت پایان خواهد داد.
حضرات ائمه معصومین گاه، مولای عالمیان امام زمان(عج) را منتقم نامیده‌اند؛ و گاه، این شهسوار شیرین کار را «اَلْمَوْتُورُ بِأَبیه» و زمانی از ایشان به «ثائرِدَمِ الْحَسین» یاد می‌کنند.
در دعای بلند ندبه نیز از مولایمان امام عصر(عج) «به أین الطالب بذحول الانبیاء و أبناء الأنبیاء» (کجاست آن که خون خواه پیامبران و پیامبر زادگان است؟)، یاد می‌کنند.
تو وارث بازوان حیدر هستی

از نسل ستارگان بی سر هستی


این را همه منتظران می‌دانند

تو ثائر لاله‌های پرپرهستی

محمود رفیعی
مصائب دوگانه عاشورا
با شهادت سید و سرور عارفان و شهیدان عالم، حضرت حسین بن‌علی علیه السلام دو نوع مصیبت بر اهل عالم وارد آمده که هر دوی این مصیبت، آن‌قدر سخت و شدید است که جبران کردن این مصائب غیر ممکن می‌نماید، مگر با ظهور مهدی حسینی نسب.
اول؛‌ مصیبت عظیم: شهادت انسانی عالی قدر و عظیم الشأن، صاحب رحمت جهانی و حجت آسمانی، برای دوستان و محبان و شیعیان حضرت سید الشهدا علیه السلام عظیم، تلخ و جان‌سوز است.
شیعیان و محبّان امام حسین علیه السلام در واقعه عاشورا انسانی را از دست دادند که از پدر برایشان شفیق‌تر و از مادر دل رحم‌تر بود.
چگونگی شهادت امام حسین علیه السلام و جفایی که آل ابوسفیان بر امام صاحب رحمت و کرامات ما، روا داشتند:
تشنه لب شهید کردن آن بزرگوار، اسب بر بدن آن عزیز تاختن، سر مبارک و مقدس آقای جوانان اهل بهشت را برسر نیزه زدن؛ بدن او را عریان و بی‌کفن روی ریگ‌های سوزان کربلا رها کردن، جزء مصیبت‌های عظیم به حساب می‌آید.
وظیفه ما در مقابل مصیبت عظیم
همه ما وظیفه داریم، نام و یاد حضرت حسین بن‌علی علیه السلام را با بر پایی مجالس روضه حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام زنده نگه داریم و این مجالس را فقط به ماه‌های محرم و صفر منحصر نکنیم، بلکه در طول سال در خانه‌ها و حسینیه‌ها و مساجد و... با تشکیل هیئت های حسینی این عمل عاشقانه را زنده بداریم.
اشک ریختن بر امام حسین علیه السلام وظیفه اخلاقی و عاشقانه همه ماست. مولایمان امام رضا علیه السلام به پسر شبیب فرمود: «ای پسر شبیب! اگر می‌خواهی برای چیزی گریه کنی، بر حسین بن‌علی بن‌ابی‌طالب علیه السلام گریه کن». سر بریده امام حسین علیه السلام در مجلس یزید ملعون، پس از گفتن جواب سلام حضرت زین العابدین به او فرمود: «به شیعیانم سلام برسان و به آنها بگو: پدرم را با لب تشنه شهید کردند، او را یاد کنید، او غریب از دنیا رفت؛ برایش با صدای بلند گریه و عزاداری کنید».
مولایمان امام عصر(عج) نیز در زیارت ناحیه مقدسه، خطاب به جدّ بزرگوارش حسین بن‌علی‌ علیه السلام می‌فرماید: «فَلَئِنْ أَخَّرتنی الدُّهُورُ وَ عاقنی عَن نَصرِکَ المَقْدُورُ وَلَمْ أَکُنْ لِمَنْ حارَبَکَ مُحارِباً وَ لِمَنْ نَصَبَ لَک الّعَداوَه مُحاصِباً، فَلأَ ندُبَنَّک صَباحاً و مَساءً وَ لَأَبْکِینّ تکَ بَدَلَ الدَّمُوعِ دَمَاً؛ هرچند روزگار مرا از تو دور ساخت و تقدیر، مرا از یاری‌ات باز داشت و نتوانستم با کسی که به جنگ با تو برخاست بجنگم و با دشمنت بستیزم؛ امّا صبح و شام، برایت ناله و ندبه می‌کنم و اگر اشک چشمانم تمام شود، خون گریه می‌کنم».
تا به اوج خود رسید آن روز در صحرا عطش
عطش می‌نهاد آهسته آتش بر لب گل‌ها عطش

آفتاب از پا فتاد و ماه را در برگرفت
بست راه خیمه را انگار بر سقّا عطش

لحظه دیدار سر بر سینه صحرا نهاد
در نماز آخرین، آن مرد سرتا پا عطش

تا شود این عرصه خاکی سراسر کربلا
تا ابد می‌جوشد از رگ‌های عاشورا عطش

کاش ابری شعله‌ور یک قطره باران می‌فشاند
بر کویر روح من از آن همه دریا عطش

امام خمینی درباره گریه بر حسین بن‌علی علیه السلام فرمود: «ما هر روز باید گریه کنیم؛ ما هر روز باید برای حفظ این مکتب و حفظ نهضت منبر برویم».
آیت الله بهجت نیز می‌فرمود: «بکاء بر مصائب اهل‌بیت و به خصوص حضرت سید الشهدا علیه السلام شاید از آن قبیل مستحباتی باشد که مستحبی افضل از آن نیست».
دوم؛‌ مصیبت اعظم: سخت‌تر از مصیبت عظیم، مصیبت اعظم است، مصیبت اعظم فقط بر دل‌های شیعیان فرود نیامد و فقط موجب جاری شدن اشک پاک و عاشقانه محبان اهل بیت نشد؛ بلکه مصیبت اعظم بر تمامی کائنات و بر همه مخلوقات هستی آتش زد.
امام حسین علیه السلام در زمان حیاتش، امام زمان جامعه مسلمانان بود. او ضمن آن‌که امام زمان شیعیان و ولی‌امر مسلمین عالم بود، الگوی موحّدان جهان و خلیفه خدا و واسطه فیض خداوند و همه مخلوقات او هم بود. با به شهادت رساندن امام حسین علیه السلام توسط اشقیای اموی، نه تنها جامعه شیعی از وجود امام معصوم و امام زمانش محروم گردید و همه مسلمانان عالم از نور هدایت حضرت مصباح الهدی بی‌بهره شدند، بلکه موحّدان عالم، اعم از یهودی و مسیحی، کلیمی و زرتشتی و همه ادیان آسمانی و الهی، از اسوه و الگوی الهی خودشان برای رسیدن به حیات الهی محروم ماندند.
وجود امام است که باعث ادامه حیات مخلوقات هستی و دوام و بقای آنان است. اگر امام، لحظه‌ای در هستی حضور نداشته باشد، تمام آفرینش درهم می‌ریزد و فیض خداوند به هیچ مخلوقی نمی‌رسد و اگر نبود امام سجاد علیه السلام، فیض خداوند به عالم هستی نمی‌رسید و آفرینش از هم می‌پاشید.
اشقیای اموی با به شهادت رساندن امام حسین علیه السلام در حقیقت کمر به نابودی عالم کائنات بسته بودند. آنان تمام انسان‌ها و موجودات را از وجود مقدس امام حسین علیه السلام محروم ساختند و درصدد خاموش کردن پر نور‌ترین چراغ بر‌آمدند تا بتوانند آفرینش را در تاریکی ابدی و مطلق فرو ببرند.
امّا اینک وظیفه ما در قبال مصیبت اعظم چیست و مصیبت اعظم، چگونه قابل جبران است؟
پاسخ به این پرسش‌ها را در نوشتار بعد تقدیم می‌داریم.


*. عضو هيئت علمی دانشگاه علامه طباطبايی.
. عيون الاخبار الرضا، ج1، ص299.
. البکاء للحسين، ص368.
. صحيفه‌ نور، ج8، ص69.
. آئينه‌ حقيقت، ص63.

دکتر محمود رفیعی ـ دوماهنامه امان شماره 22