در روایت معروف دعبل خزاعی شاعر اهل‌بیت، آمده است كه وقتی قصیده مشهور مدارس آیات را خدمت امام علی بن موسی‌الرضا علیه السلام می‌خواند، هنگامی كه به این بیت رسید:در روایت معروف دعبل خزاعی شاعر اهل‌بیت، آمده است كه وقتی قصیده مشهور مدارس آیات را خدمت امام علی بن موسی‌الرضا علیه السلام می‌خواند، هنگامی كه به این بیت رسید:
خروج امام لامحاله خارج *** یقوم علی اسم اللّه والبركات
امام دست بر سر نهاد و به عنوان احترام برخاست و از خداوند متعال فرج حضرت ولی عصر «روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداه» را در خواست نمود. (الغدیر، جلد 2، صفحه 361 و منتهی الآمال، باب چهاردهم، فصل ششم)
2. در روایتی از حضرت امام صادق علیه السلام نقل شده كه فرموده‌اند: همین كه قائم(عج) بپاخیزد امری جدید می‌آورد، همان گونه كه پیامبر در آغاز ظهور اسلام امری جدید آورد، با توجّه به این كه ما مجتهدین را به عنوان كسانی كه در هر دوره زمانی دین را از تحریف حفظ می‌كنند می‌شناسیم و برای دستیابی به احكام درست و صحیح به آنها مراجعه می‌كنیم، تفسیر صحیح این حدیث را بیان كنید؟
جواب: منظور این است كه در دین خدا و مفاهیم دینی بدعت‌هایی گذارده می‌شود و تحریف‌هایی صورت می‌گیرد كه وقتی آن حضرت بیاید با آن بدعت‌ها مبارزه می‌كند، تا آن جا كه گروهی از مردم تصوّر می‌كنند كه آیین تازه‌ای آورده است.
3ـ شخصی از مؤمنین ضمن ادّعای ملاقات با امام زمان(عج) میگوید: «امام عصر مرا مأمور بعضی كارها، مانند ساختن حسینیه، مسجد، و مانند آن كرده است.» وی مردم را به اقتدا نكردن به بعضی از ائمّه جماعات، و نپرداختن وجوه شرعیه به آنها، تشویق می‌كند، و مدّعی است كه امام زمان(عج) چنین دستوری داده است. شخص مذكور صندوق چوبی در اختیار دارد كه چند ورقه قدیمی و پارچه سبز رنگی در آن است. او ادّعا می كند كه آنها را امام عصر(عج) به او داده است! مردم برای تبرّك جستن به این صندوق به خانه او می‌روند. به گمان این كه واقعاً صندوق از ناحیه آن حضرت است. بلكه برخی از مردم گمان می‌كنند كه منزل این شخص، محلّ سكونت امام عصر است! وی حتّی در نزد بعضی از علما ادّعای مذكور را مطرح نموده، و میگوید: «می‌توانم سؤالات شما را به امام عصر(عج) برسانم!» آیا ادّعاهای این شخص درست است؟
جواب: شكّی نیست كه این شخص انسان بسیار دروغگویی است، و بر همه مؤمنین لازم است او را تكذیب كنند، و هیچ یك از سخنانش را نپذیرند.
منبع: سایت رسمی آیت الله مکارم شیرازی
دوماهنامه امان شماره 42
