اگر بخواهیم نمازمان نماز امام زمانی شود، باید ببینیم حضرت چگونه نماز می‌خواند. یقیناً، مطمئناً ایشان نمازی می‌خواند که ویژگی‌های منحصر به فردی دارد؛ گرچه بخشی از اعمال نمازش مثل بقیه مردم است. به ظاهر مثل ما وضو می‌گیرد و مثل ما نماز را با رکوع و سجود و... به جای می‌آورد؛ اما حقیقت و کیفیت نمازش است که بین نماز ایشان با نماز بقیه از زمین تا آسمان فرق ایجاد کرده است.
چرا نمازم این قدر تکراری شده؟ اشتباه نکنید منظورم این نیست که چرا هر روز نماز می‌خوانم؟ می‌خواهم بگویم چرا نماز خواندن هر روزه‌ام به صورت یک عادت درآمده است.
چرا این عادت، آن طور که باید مرا رشد نمی‌دهد. عبارت دیگر احساس می‌کنم درجا می‌زنم. اینکه این جور نماز را هر روز بخوانم ناراحت‌‌کننده است. آخر این چه نمازی است که ما می‌خوانیم؟ نمازی که آن را به یاد همه چیز غیر از خدا می‌خوانیم! نمازمان پُر است از معاملات کوچک و بزرگ و پیدا کردن اشیای گمشده و... آیا این یک نماز امام زمان‌پسند است؟
چگونه نمازمان، امام زمانی شود؟
اگر بخواهیم نمازمان نماز امام زمانی شود، باید ببینیم حضرت چگونه نماز می‌خواند. یقیناً، مطمئناً ایشان نمازی می‌خواند که ویژگی‌های منحصر به فردی دارد؛ گرچه بخشی از اعمال نمازش مثل بقیه مردم است. به ظاهر مثل ما وضو می‌گیرد و مثل ما نماز را با رکوع و سجود و... به جای می‌آورد؛ اما حقیقت و کیفیت نمازش است که بین نماز ایشان با نماز بقیه از زمین تا آسمان فرق ایجاد کرده است.
در اینجا به برخی از ویژگی‌های نماز مهدوی اشاره می‌کنیم:
1. خلوص نیت
نیت نماز باید اصلاح شود. نماز ریایی کارساز نیست. نماز امام زمانی نمازی است که با این نیت شروع شود که من دارم همسو با مولایم برای نزدیک شدن به خداوند نماز می‌خوانم.
2. نماز اول وقت
حضرت مهدی(عج) مانند سایر ائمه معصوم، نمازش را در اول وقت، اقامه می‌کند. چیزی مانع نماز اول وقتشان نمی‌شود. همه ما گرفتاری‌هایی داریم، چه گرفتاری‌های روحی، چه مادی و جسمی و... اما وقتی گرفتاری‌ها هنگام نمازِ اولِ وقت به سراغ‌مان می‌آید، گاهی به راحتی نماز اول وقت را رها می‌کنیم و خیلی خونسرد دنبال کارمان می‌رویم. بعد از انجام کارهایمان، اگر حواسمان باشد نماز را وسط یا آخر وقت می‌خوانیم و اگر حواسمان نباشد و احساس کنیم که نمازمان را خوانده‌ایم وقتِ نماز خواندن می‌گذرد و تازه به فکر قضا شدن نماز می‌افتیم.
3. نماز با آرامش و خضوع
در سیره امامان معصوم خوانده‌ایم که در موقع نماز، چنان محو تماشای حضرت باری‌تعالی می‌شدند که به تمام معنا از هرچه غیر او چشم می‌پوشیدند. اولیای دین با تمام مشغله¬هایی که دارند هنگام نماز چنان با خضوع و خشوع به نماز می‌ایستند که انگار نه انگار مشکلی در کار است، اما ما وقتی نماز می‌خوانیم، تمام وقت نمازمان با فکر کردن درباره مشکلات و راه حل آنها پر می‌شود و نمازمان آرامش و خضوع کمی دارد.
یک تذکر
چه اشکالی دارد که نمازمان را با حضرت پیوند بزنیم. وقتی به قنوت نماز رسیدیم دعای سلامتی حضرت را «اللهم کن لولیک الحجه ابن الحسن...» بخوانیم. بعد از آن، از خدا بخواهیم تا به واسطه ایشان نمازمان را قبول فرماید: «و اجعل صلاتنا به مقبوله؛ خداوندا نمازمان را به واسطه او قبول بفرما!»
حاشیه:
ایشان بسان ائمه نماز می خواند
حضرت آیت الله جوادی آملی یک روز در درس تفسیرشان فرمودند: خیلی اوقات ما به علامه طباطبایی عرض می کردیم؛ آقا درس اخلاق بفرمایید. ایشان می فرمودند: اخلاق گفتنی نیست عمل کردنی است. اخلاق را باید به کار بست. شما این حضرت آیت الله بهجت را ببینید تمام زندگی اش درس اخلاق است. رفت و آمد ایشان، برخو ردهایشان همه درس اخلاق است. از سویی مانند دیگر فقهاء تدریس می‌کند و از سوی دیگر بسان ائمه نماز می‌خواند.
. فرازی از دعای ندبه
. فریادگر توحید، ص170.
محمد جواد کمار ـ دوماهنامه امان شماره 42
