غروب عرفه شد. همه حجاج برای کوچ به سمت مشعرالحرام آماده می‌شدند.اولی برای رفع گرسنگی‌اش از خدا غذا خواست. ساعتی بعد درختی دید که بر شاخه‌هایش چند میوه نشسته بود. آنها را چید و خورد و گرسنگی‌اش را برطرف کرد. نگاهی به دوستش کرد، اما دوستش چیزی برای خوردن نیافته بود.
هر روز که او دعایی می‌کرد به صورتی معجزه‌آسا دعایش مستجاب می‌شد ولی دوستش همچنان در حال دعا بود، ولی چیزی به دست نیاورده بود.
در نهایت مرد اول از خدا خواست که او را از این جزیره نجات بدهد. فردای آن روز با تعجب دید یک کشتی کنار جزیره لنگر انداخت. بسیار خوشحال شد. آماده شد که سوار شود که یاد دوستش افتاد. خواست او را صدا بزند که با هم بروند؛ ولی با خود گفت: او که دعایش مستجاب نشده است، شاید او اصلا لیاقت این نعمت‌ها را نداشته است وگرنه دعای او هم مستجاب می‌شد. تصمیم گرفت او را تنها بگذارد و برود که ندایی از آسمان او را خطاب قرار داده و گفت: چرا رفیقت را تنها می‌‌گذاری؟
مرد جواب داد: آخر او لیاقت این چیزها را ندارد؛ من این همه دعا کردم و به همه خواسته‌هایم رسیدم؛ ولی او به هیچ خواسته خود نرسید.
ندا گفت: اشتباه می‌کنی تو وقتی به خواسته‌هایت رسیدی که تنها دعای او مستجاب شد! تو نجاتت را مدیون او هستی.
مرد با تعجب پرسید: مگر او چه دعایی کرده که باید مدیون او باشم؟
ندا گفت: تمام این مدت او تنها یک دعا می‌کرد. او فقط می‌گفت: خدایا حاجت دوستم را بر آورده ساز و دعای او را مستجاب کن!
*
سفارش پیشوایان دینی ما هم دعا برای دیگران است. دعا در حق دیگران امکان استجابت دعای خودمان را هم افزایش می‌دهد.
چنانکه تعریف می‌کرد در ایام عرفه در صحرای عرفات بودم. مردی را دیدم که غرق در دعا و مناجات است. حال معنوی خوبی داشت. رفتم که به او بگویم: التماس دعا! اما حال و هوای معنوی او به شکلی بود که به خودم اجازه ندادم او را از آن حالت روحانی خارج کنم.
غروب عرفه شد. همه حجاج برای کوچ به سمت مشعرالحرام آماده می‌شدند.
جلو رفتم و به او گفتم: امروز حالت را در این موقف دیدم. حال تو از همه عرفانی‌تر بود. راستش چندین بار تصمیم گرفتم که بیایم و التماس دعای خیری از تو داشته باشم، اما حیفم آمد تو را از آن حال معنوی بیرون آورم. الآن از تو تقاضایی دارم؛ آنکه در دعاهایت برای من هم دعا کنی!
جواب داد: مگر من جز برای شما برادران دینی، دعایی می‌کردم؟ با حیرت پرسیدم: یعنی تو تمام این مدت در حق دیگران دعا می‌کردی؟
جواب داد: از مولا و سرور خودم حضرت موسی بن جعفر شنیدم که فرمود: وقتی کسی در غیاب برادر مؤمن خود دعایی می‌کند، ملکی ندا می‌کند: آنچه که در حق دیگران دعا کردی در حق خودت هم مستجاب است؛ علاوه بر آن اجری هم به خودت می‌دهیم که به فکر بندگان ما بوده‌ای!
چه خوب است به یاد امام غایبمان هم باشیم و برای تحقق فرجش نیز دعا کنیم که فرج و گشایش کارهای ما هم در گرو فرج آن حضرت است.
موسی جوانشیر ـ دوماهنامه امان شماره 42
