هرچه بیشتر محو تماشایت می‌شوم، بیشتر در دریای شرم و خجالت غرق می‌شوم. خجالت از جسم پاکت که چه مظلومانه نقش بر زمین شده تا هموطنانت در آینده، زمین‌گیر نشوند. خجالت از دست خونی‌ات که قلم را عاشقانه در آغوش کشیده تا برای ما بنویسی که عشق بیگانگان را از دل بیرون کنیم. از زخم‌هایی خجالت می‌کشم که چون ستاره‌های درخشان بر تنت نشسته تا در تاریکی‌های زندگی راه را به ما نشان دهند که گم نشویم.
چه بزمی به پا کرده‌ای! نمیدانم در حال نوشتن آخرین سفارشت هستی، یا این‌که آن را نوشته‌ای و در این لحظات نورانی میهمان آسمانیان شده‌ای. نه! انگار هنوز بزم میهمانی‌ات بر پا نشده، چون مقداری توان داری که قلم و کاغذ هنوز از دستت نیفتاده و هر دو را بر روی پاهای استوارت نهاده‌ای تا برای ما سفارشی بنویسی که از پا نیفتیم. نمیدانم چه چیزی در فکرت می‌گذرد. هاکاش می‌دانستم به چه فکر می‌کنی که می‌خواهی ان را برای آینده گان به امانت بسپاری؟ نمیدانم چه سفارشی داری که می‌خواهی ان را به عنوان اخرین سفارش برایمان بنویسی؟
شاید مثل شهید قدمعلی رحیمی، سخنی با منتظران داشنه باشی. آنجا که گفته است «می‌گویند باید امام زمان(عج) بیاید و كارها را درست كند ولی منتظران او باید بدانند كه اول، امام زمان(عج) منتظر شماست.»
و یا مثل شهید محمد رضا رحمتی که درس انتظار را این طور برای ما بیان می‌کند که «انتظار امام زمان(عج) جزء عبادات است. صلوات بر امام زمان(عج) انسان را آرامش می‌دهد. بر شما باد دعا به جان آن یار سفر كرده.»
شاید هم مانند شهید نادعلی سیاوشی می‌خواهی بنویسی که «مهدی فاطمه ناظر براعمال همه ماست و باید كوشش كنیم كه شاید از سربازان آن قرار گیریم.»
از کجا معلوم، شاید مانند شهید محمد رضا شفیعی نیک آبادی وصیت می‌کنی که از زمینه سازان ظهور مهدی فاطمه باشیم. آنجا که می‌نویسد «از افرادی باشید که همیشه سعی در زمینه سازی ظهور حضرت صاحب الامر(عج) دارند؛ بکوشید اول خود و بعد جامعه را پاکسازی کنید.»
نمیدانم؟
اما هرچه می‌خواهی بنویس. تا به خواب رفته‌ها ازخواب غفلت بیدار شوند. اما تو باز هم بیداری! بیدار بیدار! با قامتی بلند ایستاده‌ای و منتظر آمدن اخرین ذخیره الهی. که« الا انهم انصار المهدی»
امید درویشی ـ دوماهنامه امان شماره 42
