ای مولای ما! تو هستی و ما نیستیم. گویی ما غیبت کرده‌ایم از هر آنچه تو و اجداد پاک و مطهرت به خاطر آن ظهور کرده‌اید. و این ما هستیم که در پشت حجاب‌های ضخیم و وهم انگیز غیبت خویش از حضور تو، مستور مانده‌ایم.
خواستم بنویسم از بغض های نترکیده‌ای که عصرهای جمعه به گلوهایمان چنگ می‌زند، از غربتی که تمام لحظه‌های ناتمام انتظار را با خود می‌بلعد و آمدنی که به تأخیر می‌افتد، از تشنگی فراقی که ما را تا کنار چشمه ظهور می‌کشاند و پس می‌زند...
خواستم بنویسم از طلوع‌های امید‌بخش صبح، و غروب‌های یأس‌آور یک روز بی‌حاصل، و تنهایی مولایی که با اُمّتش یک صبح فرج، فاصله دارد.
خواستم بنویسم از شبنم‌های سحرگاهی انتظار که بر روی گلبرگ گل‌های نرگس باغچه زندگی‌مان خشک می‌شوند و راز و نیازهای شبانه دل غم دیده‌ای که روزها را با تسبیح امید می‌گذراند و امیدی که نافرجام نمی‌ماند، نگاهی که روزی می‌بارد و قدم‌هایی که جاده زمان را به پایان می‌رساند.
خواستم بنویسم از کندی ثانیه‌ها، که دوری تو را از ما به دوش می‌کشند و طاقت خسته رهروان قافله عشق که برای دیدن منزلگاه روی تو، بی‌تابی می‌کنند.
خواستم بنویسم از دستان لرزانی که برای آمدنت رو به آسمان، باران رحمت خداوند را طلب می‌کنند و صدای ندبه‌هایی که در گوش باد می‌پیچند و تا دور دست‌ها، آن جا که تو هستی، می‌رسند و به پایت زانو می‌زنند.
خواستم بنویسم از آرزوهای خیس خورده جوانی که در تمنای حضور تو معنا می‌شود و افسوس پیری که رودخانه عمرش در حسرت دیدار تو می‌خشکد.
خواستم بنویسم از عطر گل‌های نرگس سجاده مادربزرگ که در تمام لحظه‌های عمرمان با همان تازگی لحظه اول تکرار می‌شود، و برق چشمان پدربزرگ که در سفره پر ستاره آسمان شب می‌درخشد و انتظار می‌کشد.
خواستم بنویسم از پرتو حضور تو که در کالبد ذرات معلقِ تاریکی زمانه ما حلول می‌کند و در برابر چشمان منتظرمان تکثیر می‌شود و پنجره دل‌های به خون نشسته‌مان که هر روز رو به کوچه سبز آمدنت باز می‌شود.
خواستم بنویسم از تمام لحظه‌های تاریخ، از ثانیه ثانیه‌های دیروزِ دردآلود و فردای غبارآلودِ بدون تو...
اما سَرور ما! بسیار گفته‌اند و گفته‌ایم از غربتی که سالیان دراز بر کویر تنهایی و جدایی سایه افکنده است و عطش مرگباری که جز از چشمه ظهور تو سیراب نمی‌شود. اما گویی چیزی را فراموش کرده‌ایم. فراموش کرده‌ایم که تو حضور داری؛ حضوری به طراوت و تازگی سبز طبیعت، به گرمی آفتاب حیات بخش، و به گوارایی باران برای بیشه زاری تشنه.
ای مولای ما! می‌خواهم از تو بنویسم که هستی و در تب و تاب نفس‌های تند و ملتهب بی‌قراریمان حضور داری. آفتاب حضور تو بر سرزمین سرد و تاریکِ ما فراموش شدگان می‌تابد و ما غافلیم؛ نه از تو، که از خویشتن. تو در سکوت سنگین مکث ثانیه‌ها و در خلال ضربان منظم یک قلب حضور داری و این ماییم که شتاب ثانیه‌ها و صدای تپیدن قلبِ هوس‌هایمان، ما را گنگ و کر کرده است.
ای صاحب زمین و زمان! پرتو حیات بخشت، ظلمت زمانه را می‌شکافد و به دل‌های فرو غلتیده در تاریکی و جهل می‌تابد. اما افسوس که درِ خانه دل‌هایمان به روی تو بسته است و پنجره ولایتت را چوب و تخته‌های غربت زمانه، به رویمان میخ‌کوب کرده است!
ای آقای خوبی‌ها! تو هستی و حضورت در تمام گلبرگ‌های گل‌های نرگس عالم، رنگ می‌گیرد.
ای مولای ما! تو هستی و ما نیستیم. ای ناجی و نجات دهنده! ما در طوفان بلاهای خود ساخته روزگار، غریبانه گرفتار آمده‌ایم. دریای خروشان زمان و زمانه، ما را با خود در اعماق اقیانوس جهل و فراموشی غرق کرده است. از ساحل امن و آرامش‌بخش تو دور شده‌ایم و در گرداب‌های خویشتن دست و پا می‌زنیم؛ و ای دریغا! که از ظهور تو فقط می‌گوییم و بس.
ای مولای ما! تو هستی و ما نیستیم. گویی ما غیبت کرده‌ایم از هر آنچه تو و اجداد پاک و مطهرت به خاطر آن ظهور کرده‌اید. و این ما هستیم که در پشت حجاب‌های ضخیم و وهم انگیز غیبت خویش از حضور تو، مستور مانده‌ایم.
آقا جان! ترس آب و نان، اضطراب رفاه و آسایش، هیجان آرام نشدنی شهوت و... همه و همه چشم‌های ما را در برابر حقیقت حضور نورانی تو کور کرده است. شعله درک حضور تو در وجود سردمان خاموش شده و ظلمت دوری از تو، بر وجودمان سایه افکنده است.
ای مولای ما! تو هستی و ما نیستیم. ای پادشه خوبان! فریاد غم و تنهایی خود را به خود سر می‌دهیم و گله از دلِ به جان آمده و بی‌تاب خود را به خویش می‌بریم و به خود نهیب می‌زنیم که وقت باز آمدن ما به سوی تو فرا رسیده است.
ای صاحب ما! گِله ما از خویش است که در بند بی‌قیدی کسالت‌بار روزمرگی‌مان گرفتار آمده‌ایم و غبار کبر و خودپرستی‌مان مانع از رؤیت منزلگاه امن و ایمن تو شده است و چنان به گِرد خویش، حیران و مبهوت می‌چرخیم که تو را فراموش کرده‌ایم و خویشتن را گم.
حال پس از تمام این ندبه‌های نیامدنت، یک بار برای آمدن خود در پیشگاه همیشه حاضر تو، از عمق جان، دست دعا بر آستان مقدس کبریایی می‌گشاییم و از خدا می‌خواهیم که غبار را از آیینه دل غبارگرفته‌مان بزداید تا تو را ببینیم و بیابیم و غیبت خویش را به پایان بریم و در تلؤلؤ آفتاب گرم و تابان حضورت، زندگی را تجربه کنیم...
سو تیتر
ای مولای ما! تو هستی و ما نیستیم. گویی ما غیبت کرده‌ایم از هر آنچه تو و اجداد پاک و مطهرت به خاطر آن ظهور کرده‌اید. و این ما هستیم که در پشت حجاب‌های ضخیم و وهم انگیز غیبت خویش از حضور تو، مستور مانده‌ایم.
[مجله شماره 34 : - خودمانی]
سایت مجله امان - مجله عمومی - ویژه امام زمان علیه السلام
حامد حریر فروش ـ دوماهنامه امان شماره 34
