الگو شدن «انقلاب اسلامی» حقیقتی است که دشمنان، ناچار به اعتراف آن شده‌اند و به تازگی یکی از مقامات ارشد رژیم غاصب اسرائیل با اذعان به تأثیرگذاری انقلاب اسلامی بر کشورهای مسلمان می‌گوید: «امروز یک نیروی قدرتمندی وجود دارد که در خلاف جهت هدف‌های ما پیش می‌رود و ایران رهبریِ این قدرت را به دست گرفته و پشت مرزهای ما خیمه زده است»
پیشینه تاریخی کشور مصر
تمدن مصر یکی از کهن‌ترین تمدن‌هاست و تمدن آن به حدود چهار هزار سال پیش از میلاد بر می‌گردد. این منطقه محل فعالیت و تبلیغ پیامبرانی همچون: یوسف، یعقوب، موسی و هارون بوده است. ورود تفکر اسلامی به این کشور در سال 19 هجری قمری می‌باشد. بعد از روی کار آمدن حکومت «فاطمیها»، و تأسیس «دانشگاه الازهر» این کشور به یکی از کشورهای مهم اسلامی تبدیل شد. تشکیل حکومتی مرفه همراه با آداب اقتصادی و فرهنگی از سوی «فاطمیها» باعث شد، مردم مصر به اهل بیت پیامبر علاقه ویژه‌ای پیدا کنند که این علاقه تا کنون نیز پابرجاست.
مصر در دوران معاصر
با لشکر‌کشی ناپلئون در سال 1798 میلادی، کشور مصر تحت استعمار انگلیس قرار گرفت تا اینکه در سال 1952 میلادی افسران جوان مصر به ریاست «محمدنجیب» و «جمال عبدالناصر» انقلابی را رهبری کردند که به سرنگونی پادشاهی دووسوران انجامید.
از اقدامات مهم سیاسی «عبدالناصر» که 16 سال رهبری مصر را به عهده داشت، می‌توان به جنگ شش روزه اعراب و اسرائیل توافق‌نامه کانال سوئز را اشاره کرد که به تعبیر رهبر معظم انقلاب گام مهمی در دفاع از منافع ملی مصر بود ؛ اما متأسفانه پس از «عبدالناصر»، «محمد‌انور‌السادات» روی کار آمد که حرکت ارتجاعی او و امضای پیمان ننگین کمپ دیوید، باعث شد انقلاب جمال عبدالناصر و یارانش در آخر خط قرار گیرد که باری دیگر جوانی انقلابی و مسلمان به نام «خالد اسلامبولی» بر می‌خیزد و «انور» را به درک واصل می‌کند؛ اما پس از «انور» دیکتاتور دیگری به نام «محمد حسنی سید مبارک» به سر کار آمد که خودکامگی و وابستگی‌اش به آمریکا و اسرائیل باعث شد، مردم این کشور دست به اعتراض زده و سرانجام در 22 بهمن 1389 حکومت مبارک سرنگون شود.
اهمیت ویژه مصر
در میان کشورهایی که در این سال‌های اخیر دست به انقلاب مردمی زده‌اند، مصر از ویژگی خاصی برخوردار است؛ زیرا غنای فرهنگی، علمی و ... این کشور در کمتر کشوری یافت می‌شود. سابقه مبارزات انقلابیون و شخصیت‌های برجسته‌ای در این کشور همچون: سیدجمال‌الدین اسدآبادی، شیخ محمد عبده و شاگردانش، سعد زغلول و شاگردانش نیز یکی دیگر از ویژگی‌های این کشور مهم است و از طرفی منافع غرب و به خصوص اسرائیل در گرو حکومت سیاسی مصر است؛ چون کشور مصر با فلسطین اشغالی هم مرز است و بیش‌ترین حجم از گاز شهرک‌های یهودی نشین «تلاویو» از کشور مصر تأمین می‌شود. پس از انقلاب مردم مصر این عنصر حیاتی برای رژیم غاصب اسرائیل به خطر افتاده است، همچنین ارسال کمک‌های مردمی از طریق مرزهای مصر به مردم مظلوم فلسطین نیز باعث تقویت انتفاضه و درنتیجه ناکام ماندن اهداف و برنامه‌های اسرائیل می‌گردد؛ از این روست که در میان کشورهای عربی بر پاخاسته، «مصر» از جایگاه ویژه و استراتژیکی برخوردار است.
شباهت انقلاب مصر و انقلاب ایران
همان طور که مردم قهرمان ایران برای بازگشت به هویت اسلامی خود علیه رژیم پهلوی دست به قیام زدند، مردم مسلمان مصر نیز برای بازگشت به هویت دینی و اسلامی خود علیه رژیم مبارک و استعمار آمریکایی دست به قیام زدند شاهد «اسلامی بودن»، آغاز حرکت آنان از «مساجد» و شعارهای آن‌هاست که ترجمه تعدادی از این شعارها در ذیل می‌‌آید:
«الله اکبر... الله اکبر، مردم مصر! انقلاب مصر شکست نمی‌خورد.» «ای مبارک، ای ترسو، ای مزدور آمریکا گم شو!»؛ «امروز در میدان التحریر، فردا در قدس»؛ «شهادت و پیروزی ـ انقلاب تا پیروزی»؛ «سرنگون باد فرعون ـ سرنگون باد فرعون»؛ «خورشید آزادی طلوع می‌کند و خواسته ملّت حاکم خواهد شد.»
همچنین حمله جوانان انقلابی مصر به سفارت آمریکا در دهم تیرماه1390 و سفارت اسرائیل نیز شاهدی دیگر بر این مدعاست. غربی‌ها نیز از ترس به وقوع پیوستن انقلابی دیگر، شبیه انقلاب اسلامی ایران به واهمه افتادند. «روزنامه وال‌استریت ژورنال» چاپ آمریکا در این خصوص نوشت: «... دولت آمریکا هم زمان با تشدید نا آرامی‌ها در منطقه خاورمیانه، تلاش مضاعفی برای جلوگیری از «اسلام گرایی» آغاز کرده است ... آمریکا بیم آن دارد خشم عمیق موجود در میان کشورهایی که دستخوش نا آرامی شده‌اند، به قدرت رسیدن «اسلام گرایان» را محتمل‌تر می‌کند.»
الگو شدن «انقلاب اسلامی» حقیقتی است که دشمنان، ناچار به اعتراف آن شده‌اند و به تازگی یکی از مقامات ارشد رژیم غاصب اسرائیل با اذعان به تأثیرگذاری انقلاب اسلامی بر کشورهای مسلمان می‌گوید: «امروز یک نیروی قدرتمندی وجود دارد که در خلاف جهت هدف‌های ما پیش می‌رود و ایران رهبریِ این قدرت را به دست گرفته و پشت مرزهای ما خیمه زده است» .
عامل اصلی انقلاب مردم مصر
از دیدگاه رهبر معظم انقلاب، عامل اصلی انقلاب مردم مصر «احساس تحقیر و ذلت» است که می‌فرمایند: «مردم مصر به خاطر طرفداری رژیم کنونی مصر از اسرائیل، به خاطر دنباله روی و اطاعت محضش از آمریکا، احساس ذلت می‌کنند، احساس تحقیر شدگی می‌کنند که این عامل اصلی حرکت است» .
ایشان با بیان «الهی بودن»انگیزه انقلابیون مصر، بر این دروغ که ملت مصر انگیزه‌های مادی داشته، خط بطلان کشیده و می‌فرمایند: «مردم (مصر) شعار دینی می‌دهند و قوی‌ترین جریان مبارزه در آنجا، جریان اسلامی است؛ مردم مصر می‌خواهند این ذلت [اطاعت از آمریکا وحمایت از اسرائیل] را از روی خودشان پاک کنند... غربی‌ها نمی‌گذارند، این تحلیل در بین ملت‌ها و افکار عمومی عالم رواج پیدا کند؛ همه‌اش اشاره می‌کنند به مسائل اقتصادی. البته بله، این هم یک حقیقتی است که نوکری کسی مثل حسنی مبارک نسبت به آمریکا، نتوانست یک قدم مصر را به سمت شکوفایی ببرد. چهل درصد جمعیت هفتاد و چند میلیونی مصر، زیر خط فقراند! در خود شهر قاهره، آن طوری که گزارش‌های مسلّم برای بنده وجود دارد، چند صد هزار، البته من تا دو سه میلیون هم شنیدم، اما قدر مسلم چند صد هزار نفر از فقرای قاهره در قبرستان‌ها زندگی می‌کنند! آواره، بیابانگرد، می‌روند به قبرستان پناه می‌‌برند. مردم در سختیِ معیشت زندگی می‌کنند» .
مصر پس از سقوط مبارک
متأسفانه پس از سقوط مبارک، شورای نظامی که همان همکاران و هم پیمانانِ مبارک بودند، بر سر کار آمدند و آن‌ها نیز همان برنامه مبارک را در پی گرفتند و به سرکوب مردم پرداختند. هر چند شورای نظامی مصر، در پی آن بود که با تقلب در انتخابات و روی کار آوردن «احمد شفیق» که از یاران آن‌ها و معتقد به «حکومت سکولار» است، همان حکومت ننگین و دیکتاتور مآبانه مبارک را ادامه دهند، اما به فضل الهی و بیداری ستودنی مردم مصر این توطئه غربی‌ها نیز ناکام ماند و اسلام گرایان به پیروزی قاطع رسیدند امید است دولت آقای «محمد‌مرسی» نیز در مسیر اسلام اصیل حرکت نماید و به خواسته‌های ملت انقلابی مصر را جامع عمل پوشاند.
.اخبارملوک بنی عبیدوسیرتهم، ابوعبدالله محمدصنهاجی،ص53.
. بیداری اسلامی، سید علیرضا حسینی عارف، ص 74، با تلخیص.
.خطبه رهبر معظم در نماز جمعه 15/11/1389.
.بیداری اسلامی، ص88.
. همان، ص 78.
. نقل از بیانات مقام معظم رهبری 14/3/1391.
. بیداری اسلامی، ص78.
. همان.
حسین‌عندلیب ـ دوماهنامه امان شماره 37
