تاریخ تشیع، کسانی را در حافظه دارد که مانند ستاره در افق روزگار می‌درخشند، هر چند نامشان سر زبان‌ها نباشد. «سلیل»، مادر امام حسن عسکری علیه السلام یکی از آن ستارگان درخشان است.
تاریخ تشیع، کسانی را در حافظه دارد که مانند ستاره در افق روزگار می‌درخشند، هر چند نامشان سر زبان‌ها نباشد. «سلیل»، مادر امام حسن عسکری علیه السلام یکی از آن ستارگان درخشان است. ایشان در زمان شهادت فرزندش امام حسن عسکری علیه السلام، در هشتم ربیع‌الاول سال 260 هجری قمری در شهر مدینه بودند و به محض شنیدن خبر شهادت فرزندش، به سامرا می‌رود و در محکمه با نشان دادن وصیت‌نامه امام عسکری علیه السلام، اموال امام را از جعفر کذاب پس می‌گیرد؛ زیرا امام حسن عسکری علیه السلام در وصیت‌نامه‌ای که به مادرش نوشته بود، او را وصی خود اعلام کرده بود. با این کار، وصی بودن جعفر منتفی شد و دربار عباسی از رسیدن به آرزوی خود باز ماند؛ چون آنها ردای امامت را به تن جعفر پوشانده بودند و مردم، به خصوص شیعیان، از این انتخاب متحیر بودند. سلیل خاتون ـ که در نزد شیعیان به جده معروف بود ـ مردم را از اطرافِ جعفر پراکنده کرد و روایات رسیده از اهل‌بیت درباره امامت امام زمان(عج) را به مردم باز گفت. شاید بتوان گفت این بانوی شجاع، اولین کسی بود که مبشر آغاز امامت حضرت حجت(عج) در نهم ربیع‌الاول سال 260 هجری قمری بود.
رقیه ندیری ـ دوماهنامه امان شماره 40
