منظور از عشق به خدا داشتن، انحصار بندگی به خداوند متعالی است و این مساله با عشق و محبت اولیای الاهی منافات ندارد؛ زیرا عشق به اهل بیت در طول عشق به خدا است و به معنای پیروی و وابستگی به این وجودات مقدس ، برای رسیدن به مقام قرب الاهی است . علاقه به آنان ، در جهت عشق به خدا قرار دارد . زیرا محبت باعث می شود که انسان بکوشد رضایت محبوب را حاصل کند و اورا اطاعت کند و چون اطاعت ولی خدا اطاعت خداست پس محبت وعشق به او عشق به خدا و اطاعت اوست. و به همین جهت محبت انبیا و اولیای معصوم، نه تنها مطلوب، بلکه لازم و ضرور است.
منظور از عشق به خدا داشتن، انحصار بندگی به خداوند متعالی است و این مساله با عشق و محبت اولیای الاهی منافات ندارد؛ زیرا عشق به اهل بیت در طول عشق به خدا است و به معنای پیروی و وابستگی به این وجودات مقدس ، برای رسیدن به مقام قرب الاهی است . علاقه به آنان ، در جهت عشق به خدا قرار دارد . زیرا محبت باعث می شود که انسان بکوشد رضایت محبوب را حاصل کند و اورا اطاعت کند و چون اطاعت ولی خدا اطاعت خداست پس محبت وعشق به او عشق به خدا و اطاعت اوست. و به همین جهت محبت انبیا و اولیای معصوم، نه تنها مطلوب، بلکه لازم و ضرور است.
در این زمینه نکاتی قابل طرح است:
1. در مورد اهل بیت علیهم السلام غلو نباید کرد؛ و نباید الفاظی به كار برد كه فقط شایسته خدا است.چرا که آنان بندگان خدایند و کارهای آنان به اذن و قدرت خدا است؛ (همان گونه که درباره پیامبرصلی الله علیه و آله در تشهد نماز می گوییم: « َ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُه؛گواهی می دهم که محمد صلی الله علیه و آله بنده و پیامبر خدا است».
2. در مقابل غلو، بی حرمتی هم نباید کرد،؛ زیرا اگر چه اولیا، بندگان خدا هستند، نباید به بهانه علاقه و محبت، الفاظی را درباره آنان به کار ببریم که از ساحت مقدس آنان دور و در واقع توهینی به آنان است. اهل بیت برترین بندگان خدا و خلیفه الله هستند و فرشتگان در مقابل آنان سرتعظیم فرو می آورند؛ پس شایسته است ما هم درباره آنان ادب را مراعات کنیم.
چه گناهی باعث می شود که ما حضرت صاحب الامر -ارواحنا فداه- را نبینیم و با او ارتباط نداشته باشیم؟ کمی توضیح دهید؟
از آن جا که امام عصر(عج) مظهر پاکی ها است و «علاقه‌مند به اباصالح، خودش هم باید صالح باشد»؛پس هر گناهی که از انسان سربزند، او را از حضرت دور می سازد. گناه، حجاب بین انسان و حجت خدا است. گناه، قلب را تیره و علاقه انسان را به امور معنوی ضعیف می کند؛ بنابراین، ترک واجبات و انجام گناهان رابطه قلبی انسان با امام زمانش را سست می کند و اگر خدای نخواسته دل انسان بر اثر گناهان وارونه شد، شاید منکر امام عصر(عج) هم بشود؛ پس تا دیر نشده، توبه و جبران گذشته و عزم و اراده بر بازنگشتن به گناه لازم است؛ چون امام زمان(عج) بنده مطیع خدا است و از ما هم می خواهد که بنده خدا باشیم و گناه نکنیم؛ البته لازمه گناه اجتماعی محرومیت اجتماعی است و شاید مهم‌ترین گناه جامعه، عدم شناخت و عدم یاری امام معصوم و عدم آمادگی و پذیرش امام و راه و روش او است که باعث محرومیت از ظهور و تاخیر آن می-شود.
چه اعمال و ادعیه ای باعث خوشنودی و خرسندی حضرت می شود؟
به طور کلی هر انسانی دارای سه مرتبه وجودی است: افکار، صفات و اعمال، و هیچ انسانی حتی معصومان نیز از این قاعده مستثنا نیستند. ارتباط و نزدیکی به هر انسانی هم تنها از همین طریق ممکن است؛ یعنی اگر کسی بخواهد به انسان دیگری نزدیک شود، چاره‌ای ندارد جز این که بکوشد ابتدا افکار، باورها و طرز تفکر آن شخص را شناسایی ، و خویش را از جهت فکری با آن شخص هماهنگ کند؛ سپس بکوشد قرب صفاتی بیابد، یعنی از جهت صفات و کمالات اخلاقی میان خود و آن شخص محبوب همانند سازی کند و در نهایت، نزدیکی در رفتار ، نوع و روش زندگی بهترین طریقی است که انسان طالب کمال را به انسان کامل الگو نزدیک سازد. آری، آنچه امام را خوشحال و خرسند می کند، رفتار و کردار ما است. این‌ها است که وقتی به امام عرضه می-شود او را خوشحال یا خدای ناکرده ناراحت می سازد. جدا از این مطلب، ادعیه(نظیر دعای عهد، دعای سلامت امام زمان(عج) « اللهم کُن لولیِک الحجۀ بن الحسن... ) ، زیارات(مانند زیارت آل یاسین و...) و یاد حضرت بودن نیز ما را به حضرت نزدیک می سازد.
پیش‌شماره دوم امان
