حاج رضا! چرا غذا؟ کارهای دیگری هم بود چرا این کار را انتخاب کردید؟ غذا دادن به زائران؟
. بالاترین عبادت برای من سیر کردن مسلمان است و این انگیزه من بود. اگر کسی سیر شد میتوانم راحت به عبادت بپردازم. دوست دارم خدا از من راضی باشد و امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف دستم را بگیرد.
از سابقۀ کار آشپزخانه بگویید؟
آشپزخانۀ مسجد جمکران خیلی وقت است که فعالیت دارد. ما ابتدا داخل خود مسجد بودیم اما به دلیل توسعۀ مسجد، مجبور شدیم به بیرون منتقل شویم. به همین خاطر به فکر خرید زمین و ساختن حسینیه افتادیم. جالب است بدانید یکی از دلایلی که من نسبت به خرید این زمین، راغبتر شدم، این بود که این زمین 313 متر داشت؛ یعنی به تعداد یاران امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف و همین که صاحب زمین به من پیشنهاد داد آن را خریدم و شروع به کار کردیم؛ البته با مشکلات زیادی هم روبرو بودیم و اگر کمک و عنایت آقا نبود، شاید نمیتوانستیم کار را تمام کنیم. ما مدیون این بزرگواران (ائمه اطهار) هستیم و اگر آنها نباشند ما هم وجود نخواهیم داشت. هر کاری که در راه امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف انجام دهیم، کم است. ان شاء الله خودشان این ناچیز را قبول کنند.
برنامۀ اطعام زائران مسجد جمکران ویژۀ ایام خاصی است؟
نه، ما هر هفته شبهای سهشنبه، حدود 15 تا 18 هزار نفر را اطعام میکنیم. البته نیمۀ شعبان هر سال نیز نزدیک به 50 هزار غذا تهیه و توزیع میشود. برای ماه رمضان هم سفرۀ افطار داریم و زائران روزهدار در ماه مبارک، در حسینیه، افطار میکنند.
از همکارانتان برای ما بگویید.
درواقع اینجا به همت خیرین صنف قماش بازار تهران میگردد. خادمین، اینجا در آشپزخانه نقش بسزایی دارند. همۀ آنها به عشق آقا هر سهشنبه میآیند و به مردم خدمت میکنند. در بین آنها افراد دیگری هم هستند؛ تاجر، فرماندۀ ارشد سپاه، استاد دانشگاه ، و خیلیهای دیگر.
حاج آقای شریفی، اگر خاطرهای دارید برای ما نقل کنید.
خاطره که زیاد است. یک بار یک بیمار سرطانی که دکترها جوابش کرده بودند به مسجد آمد و شفا گرفت من خود شاهد بودم. یک مریض دیگر هم بود که به برکت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف شفا گرفت. خاطره از عنایت آقا خیلی زیاد است و این دو مورد را چون حاضرند و اینجا هستند ذکر کردم.
در پایان اگر سخنی دارید بفرمایید.
امیدوارم که امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف این کارهای ناچیز را از ما قبول کنند و ما شرمندهشان نباشیم.
(با تشکر از یاور افتخاری مجله امان؛ علی آقایی)
دوماهنامه امان شماره 8