امام زمان (عج) از پدر به ما نزدیکتر است. همانند پدری که دائماً از فرزندان خود مراقبت می کند، مواظب ما است و ما را فراموش نمی کند. خدا او را پناه ما قرار داده است. فرزندی که بد کرده باشد، آنگاه که شب فرا میرسد، به خانه باز می-گردد، کنار در می نشیند، دست مقابل صورت می گیرد و تمنّای بخشش دارد... .ای مهدی فاطمه، پدر جان، نظری بر دست تهی، توشه و زاد کم من
طفلی را در نظر بگیرید که زشت رو، بد ترکیب و بد قواره است، او در نظر ما بگونه‌ای است که حاضر نیستیم وی را بنگریم چه رسد به این که او را در آغوش بگیریم و یا ببوسیم. اما ... مادر این طفل او را بغل می گیرد و می بوید و می-بوسد و قربان صدقه‌اش می رود. این طفل زشت در نظر مادر به فرشته می ماند!
حال اگر این طفل، با کودکان دیگر بد رفتاری کند، سخنان ناروا بگوید و هر روز یک گرفتاری به بار بیاورد، چطور؟ آیا پدر و مادر او را از فرزندی خود حذف می کنند؟ یا از منزل بیرون می رانند؟ آیا اگر این فرزند بیمار شود، غمخواری و تیمارش نمی کنند؟
امام رضاعلیه السلام در ضمن بیان ویژگی های امام معصوم می¬فرمایند:
«اَلاِمام، انیسُ الرّفیق والوالدُ الشّفیق والأخُ الشّفیق والأمّ البرّهُ بالولد الصّغیر» .
«امام، همنشین پر مهر، پدر مهربان، برادر دلسوز و مادر نیکوکار نسبت به فرزند خردسال است.»
امام زمان (عج) از پدر به ما نزدیکتر است. همانند پدری که دائماً از فرزندان خود مراقبت می کند، مواظب ما است و ما را فراموش نمی کند. خدا او را پناه ما قرار داده است. فرزندی که بد کرده باشد، آنگاه که شب فرا میرسد، به خانه باز می-گردد، کنار در می نشیند، دست مقابل صورت می گیرد و تمنّای بخشش دارد... .
آغوش مادر باز است و نگاه خشم آلود پدر، مهری شیرین در پس خود دارد. فرزندانشان را می بخشند و پناهشان می-دهند. . اگر از او ناراحت می شوند و گاه حتی می گریند ؛ برای آن است که می خواهند او از بدی ها دور شود. می خواهند او رشد یابد و در بدی غوطه‌ور نگردد.
ما آن کودکانیم که روح و روان خود را پلید و آلوده ساخته‌ایم و در منجلاب گناه غوطه وریم و راه به جایی نداریم
«لو عَلِمَتِ الأرضُ بذنوبی لساخت بی او الجبال لهَدِّتنی أو السّماواتُ لاختطفتنی او البحارُ لأغرَقتنی» .
«اگر زمین گناهان مرا می‌دانست مرا در خود فرو می‌برد. و اگر کوه‌ها می‌دانستند مرا سخت درهم می‌شکستند اگر آسمانها
می دانستند، بر سرم ویران می‌شدند، اگر دریاها می‌دانستند مرا غرقه می ساختند»
با این کوله بار سنگین در خانه امام زمان (عج) را می زنیم به او پناه می بریم. او را شفیع قرار می دهیم و از محضرش استمداد می کنیم. دلسوزی امام زمان(عج) و رسیدگی آن حضرت به حال امّت خویش و محبت و لطف حضرتش به دوستداران و پیروانش در چنان اوجی است که محبت پدر و مادر، جلوه‌ای کوچک از آن است.
.کافی ،ج 1،ص198.
.بحارالانوار،ج84،ص246.
شوکت غضنفری ـ دوماهنامه امان شماره 10
