چه خاطره تلخی بود زندگی خانمی كه به من نوشته بود ای كاش بجای این خانه بزرگ و زیبا در شمال تهران، آپارتمان كوچكی در جنوب شهر می‌داشتیم ولی در عوض، شوهرم با من و بچه‌ها مهربان بود و با تمام شدن كار و بسته شدن بازار به خانه بر می‌گشت و بجای تقسیم شادی‌هایش با دوستان و همكاران، نگرانی را از جمع خانواده منها می‌كرد. و در عوض اینكه نیمه شبها با دسته های اسكناس تا نخورده به خانه بیاید دستهایش پر از دسته گل‌های مهربانی و محبت می‌بود!!!
تو را كه هر چه مراد است در جهان داری چه غم زحال ضعیفان ناتوان داری
یعنی خوشا به حالتان. چون حالتان همیشه خوب است. چرا خوب نباشد؟ چون پول دارید و به قول تهرانی‌ها راه به راه خود را چكاب می‌كنید، و قبل از آنكه كوچكترین میكروبی بخواهد به زندگی بزرگ شما دستبرد بزند او را شناسایی كرده و با دست مأموران بهداشت جهانی، دمار از دار و ندارش درمی‌آورید.
اما، ضعیفان بی نوا چطور؟ از بیماری خود وقتی با خبر می‌شویم كه پول كندن قبرمان را با صورت حساب بیمارستان یكجا از اموالمان بر می‌دارند.
درست به همین دلیل امام كاظم علیه السلام می‌فرمود: «كسی كه هر روز اعمال خود را محاسبه نكند از ما نیست». یعنی ما اهل بیت، انسانهای پاك و پاكدامنی هستیم و اگر كسی بخواهد به ما پیوند بخورد باید مثل ما پاك و سالم باشد و اگر هم لغزش و خطایی در زندگیش پیدا شد با چكاب هر روزه آن را بشناسد و با آب توبه و خاك سجده بشوید و میكروب زدایی كند. به قاعده پیوند شاخه‌ای به درختی‌كه به شرطی آن پیوند می‌گیرد كه شاخه از جنس همان درخت باشد و بین آن شاخه و درخت سنخیت باشد. تا دیر نشده این را هم بگویم كه همه ما ایرانیان پاكیزه دل و پاك نهاد اول سال و لحظه تحویل گرفتن سال نو از خداوند، حال خواستیم نه مال: حول حالنا الی احسن الحال. یعنی بسیاری از چیزهای خوب را فقط می‌توان با داشتن یك حال خوب بدست آورد. كم نیستند آدم‌هایی كه مال فراوانی دارند اما حال زندگیشان خراب است. بقول سهراب سپهری اگر مثل انار دانه شده، دانه‌های دل این مردم را بتوانی ببینی، انگشت به دهان می‌مانی، چون كمتر دانه سالمی خواهی یافت متوجه می‌شوی كه دل زردشان را با سرخاب پولشان سرخ و سرحال نشان می‌دهند، احتمالا مولوی هم چهارشنبه سوری می‌گرفت اما نه به آتش بلكه به آفریننده آتش می‌گفت.
روی كسی سرخ نشد بی مدد لعل لبت بی تو اگر سرخ بود از اثر غازه[1] شود
چه خاطره تلخی بود زندگی خانمی كه به من نوشته بود ای كاش بجای این خانه بزرگ و زیبا در شمال تهران، آپارتمان كوچكی در جنوب شهر می‌داشتیم ولی در عوض، شوهرم با من و بچه‌ها مهربان بود و با تمام شدن كار و بسته شدن بازار به خانه بر می‌گشت و بجای تقسیم شادی‌هایش با دوستان و همكاران، نگرانی را از جمع خانواده منها می‌كرد. و در عوض اینكه نیمه شبها با دسته های اسكناس تا نخورده به خانه بیاید دستهایش پر از دسته گل‌های مهربانی و محبت می‌بود
دست آخر اینكه یادمان باشد چكاب مانند نقاشی و خیاطی است كه الگو می‌خواهد یعنی باید نمونه و الگویی باشد كه از روی دست او نمونه‌برداری كرد و الگو گرفت.
چه نمونه‌ای بالاتر از زندگی پاك حضرت علی علیه السلام و حضرت فاطمه علیها السلام كه در عوض اینكه روضه پهلوی شكسته آن بانو را كه حتی جراحتش را نشان حضرت علی علیه السلام هم نداد بخوانیم و فقط اشكی بریزیم یاد بگیریم كه چگونه می‌توان سخت ترین رنج‌ها و دردها را به تنهایی تحمل كرد و به نزدیكترین عزیزان هم نگفت.
________________________________________
[1] . سرخاب
ناصر نقویان ـ دوماهنامه امان شماره 11
