امروز، دشمنان شیعه از هر سو و به هر طریق، امامت و ولایت را مورد حمله قرار می دهند. صهیونیسم جهانخوار با حربه های فیلم، اینترنت و... مهدویت را مورد آماج حمله های خود قرار داده است. و این مسئله می طلبد كه هر كس، به هر طریقی از كیان شیعه، خصوصاً مهدویت دفاع كند. هر كسی در هر پستی با بذل وقت، توان و... باید مانند حضرت عباس(علیه السلام) به یاری امام زمان(علیه السلام) شتافته و اكتفاء به كم ننماید.
اشعار، شعارها و رجزهای هر شخصی، برگرفته از شعور، افكار و امیال اوست. رجز مكنونات قلبی را به منصه ظهور می گذارد. از این رو رجزهای حضرت عباس(علیه السلام) را یك بار دیگر مرور می كنیم تا رهیافت و درسی برای این عصر و زمان باشد.
حضرت عباس(علیه السلام) به هنگام حمله برای آب آوردن چنین رجز می خواند.
نَفْسی لِسِبْطِ الْمُصْطَفَی الطُّهرِ وِقی***اِنّی اَنَا الْعَبّاسُ اَغْدُو بِالسّقاء
جان من فدای فرزند پاك مصطفی باد. منم عباس كه با مشك برای سیراب كردن تشنگان می آیم.
عاشقان امام زمان(علیه السلام) در دعای ندبه چند بار «بنفسی انت»; جانم فدایت را می گویند، امّا آیا مانند عباس(علیه السلام) برای امام زمانشان هستند؟
قمر بنی هاشم(علیه السلام) بعد از خارج شدن از شریعه فرات فرمود:
هذا الحسین واردَ المنونِ***و تشربین باردَ المعین
اینك حسین وارد میدان جنگ شده است و تو آب خنك و گوارا می نوشی؟!
با توجه به این فرمایش، یاوران امام مهدی(علیه السلام) در این برهه از زمان چه باید بگویند؟ و مهدی زیستی چگونه باید باشد؟ امام زمانی كه در زندان غیبت به سر می برد، آیا من باید سرگرم دنیای خویش باشم؟! هیهات; هرگز
هنگامی كه دست راست او در راه یاری امام زمانش(علیه السلام) قطع گردید، فرمود:
وَاللّهُ اِنْ قَطَعْتُمْ بیمینی***اِنّی اُحامی اَبَدَاً عَنْ دِینی
وَ عَنْ اِمامِ صادِقِ الْیقینِ***نجل النّبی الطّاهِرِ الاَْمینِ
به خدا سوگند، گرچه دست راست مرا قطع كردید، ولی من تا آنجا كه زنده هستم، از آئین خود و از امام و پیشوایم كه در ایمان خود صادق و فرزند پیامبر پاك و امین است، دفاع خواهم نمود.
مقرم در این خصوص می نویسد: وقتی دست راست عباس را قطع كردند
فَلَمْ یعْبَأ بِیمینِهِ بَعَدَ اَنْ كانَ هَمُّهُ ایصالُ الْماءِ اِلی اَطْفالِ الْحُسین(علیه السلام); او به قطع شدن دستش توجهی نكرد و قصدش این بود كه هر چه زودتر آب را به اهل بیت و كودكان امام حسین برساند.
اگر ما در راه یاری امام عصر(علیه السلام) دچار زحمت و سختی شویم، آیا جانانه، كار و فعالیت را دنبال می كنیم؟
فَجادَ بِالْیمینِ وَالشِّمالِ***لِنُصْرَة الدین وَ حِفْظِ الاْل
پس دست راست و چپش را [در راه خدا] بخشید، تا كه دین یاری شود و خاندان رسالت حفظ گردد.
چقدر از زندگی ما وقف یاری رساندن به امام زمانمان(علیه السلام) است؟ و تا چه اندازه حاضریم، او را یاری كنیم؟ هر كس خوب فكر كند و خود را محك بزند؟
اَلْمَوْتُ تَحْتَ ضَبابِ السَّیفِ مَكْرَمَةٌ***اِنْ كانَ مِنْ بَعدِهِ اِسكانَ جَنّاتِ
لا تَأسِفَنَّ عَلَی الدُّنیا وَلِذَّتِها***فَعِنْدَ جَدِّی تُغفَرْ كُلُّ زَلاّتِ
مرگ در پرتو شمشیر، مایه بزرگواری و عظمت است، هرگاه پس از آن موجب سكونت در بهشت گردد.
برای دنیا و لذّت های آن هرگز غصّه و افسوس مخور، و بدان كه تنها در پیشگاه جدّ من، همه لغزش ها آمرزیده خواهد شد.
اگر ما چشم به شفاعت این خاندان داریم! باید برای آن روز سرمایه گذاری و سپرده گذاری نماییم. و هیچ سرمایه ای بهتر از یاری ولی عصر(علیه السلام) نیست. از این رجز می آموزیم كه از دنیا و لذّت های زودگذر آن چشم بپوشیم و جان خود را در راه امام زمان(علیه السلام) به سختی بیاندازیم.
و هنگامی كه با تیغ برّان دشمنان امام زمانش را پراكنده می ساخت، فرمود:
اَذُبُّ عَنْ سبط النَّبِی اَحْمَدِ***اَضْرِبُكُمْ بِالصّارِمِ المُهَنَّدِ
از حریم سبط پیامبر اسلام حضرت احمد(صلی الله علیه وآله) حمایت می كنم، و با شمشیر استوار و برّان شما را سركوب می نمایم.
امروز، دشمنان شیعه از هر سو و به هر طریق، امامت و ولایت را مورد حمله قرار می دهند. صهیونیسم جهانخوار با حربه های فیلم، اینترنت و... مهدویت را مورد آماج حمله های خود قرار داده است. و این مسئله می طلبد كه هر كس، به هر طریقی از كیان شیعه، خصوصاً مهدویت دفاع كند. هر كسی در هر پستی با بذل وقت، توان و... باید مانند حضرت عباس(علیه السلام) به یاری امام زمان(علیه السلام) شتافته و اكتفاء به كم ننماید.
خلاصه آنكه روح رجزهای حضرت عباس(علیه السلام) چهار مطلب مهم است كه عبارتند از:
فدایی، حامی، ساعی و مواسی
فدایی
قمر بنی هاشم(علیه السلام) فدایی مولای خویش بود، هر آنچه داشت، حتی دو فرزند دلبند خویش را تقدیم امام زمانش(علیه السلام) و فدای دین كرد. لذا در زیارت ناحیه مقدسه از زبان امام هادی(علیه السلام) چنین می خوانیم
اَلْفادِی لَهُ; آنكه خود را فداكارانه فدای برادر نمود.
امام زمان(علیه السلام) هم فدایی می خواهد. كسی را می خواهد كه حاضر باشد، همه هستی اش را فدای او(علیه السلام) كند.
حامی
تندیس نهایتِ حمایت، باب الحوائج، قمر بنی هاشم(علیه السلام) است، حمایت او از امام زمانش(علیه السلام) بسیار روشن و تابناك در رجزهای او پیداست. لذا در زیارت روز عرفه عرضه می داریم
فَنِعم الاخُ الصّابِرُ الْمُجاهِدُ الْمُحامِی النّاصِرُ
شما برادری نیكو و با صبر و شكیبا بودی كه مجاهده و حمایت و یاری و دفاع از برادرت نمودی
اكنون بیاندیشیم، چند درصد از وقت و زندگی ما در راه حمایت از امام زمان(علیه السلام) صرف می شود.
ساعی
نماد نهایتِ تلاش برای اهداف امام حسین(علیه السلام); دلاور نینوا حضرت ابوالفضل العباس(علیه السلام) است و رجزهای او(علیه السلام) گویای این حقیقت است كه لحظه ای بی تفاوت، بهانه جو، فرار از میدان كار و عمل سپری نكرد. اگر دست در بدن ندارد، از حركت نمی ایستد، لذا امام هادی(علیه السلام) در تعریف از مقام عباس می فرماید:
اَلسّاعِی اِلَیهِ بِمائِهِ ; آنكه تلاش بسیار برای آب رسانی به سوی لب تشنگان نمود.
اگر آن روز، خواست امام حسین(علیه السلام) رساندن آب به خیام بود. عباس(علیه السلام) تلاش وافری نمود. امروز خواست امام زمان(علیه السلام) رساندن معارف ناب اسلامی و حقایق مهدوی به تشنگان عالم است. لذا چگونه باید تلاش نمود؟
مواسی
مواسی از مواسات به معنای كمك، یاری و همدردی است. و در اصل به معنی بریدن می آید. در نتیجه به معنی شدت دلبستگی و همبستگی است قمر بنی هاشم(علیه السلام) از همه دنیا بریده، و پیوند با برادرش و امام زمانش سالار شهیدان(علیه السلام) داشت و عارفانه و عاشقانه در خدمت مولایش بود. لذا امام هادی(علیه السلام) این گونه سلام می فرستد:
اَلسَّلامُ عَلی اَبِی الْفَضْلِ العَبّاسِ بنِ اَمِیرِ الْمُؤمِنینَ، اَلْمُواسِی اَخاهُ بِنَفْسِهِ;
سلام بر ابوالفضل العباس پسر امیرمؤمنان، آنكه با كمال مواسات، جانش را نثار برادرش حسین(علیه السلام) كرد.
و در زیارت روز عرفه عرضه می داریم:
فَنِعْمَ الاَخُ الْمُواسی; نیكو برادری در فداكاری بودی.
و در زیارت عید فطر و عید قربان عرضه می داریم:
اَلسَّلامُ عَلَیكَ ایها الْعَبْدُ الصّالِحُ وَالصِّدّیقُ المُواسی اَشْهَدُ... واسیت بنفسك;
درود بر شما، ای بنده شایسته و صادق فداكار، شهادت می دهم كه شما با تمام وجودت فرزند رسول خدا(صلی الله علیه وآله) را همدردی نمودی.
و چه زیبا سروده است:
وَمْن واساهُ لاَُثینیه شَی‌ءٌ***وَجادَلَهُ عَلی عَطَشِ بِماء
با حسین(علیه السلام) مواسات نمود و هیچ چیزی او را از مواسات با برادر منصرف نكرد و در حال شدت تشنگی به آب رسید ولی آب ننوشید.
. بحارالانوار، ج 45، ص 40.
. ناسخ التواریخ، ج 2، ص 345.
. ابوبصیر از امام باقر(علیه السلام) نقل می كند كه آن حضرت، در ضمن بیان شباهت‌های حضرت مهدی(علیه السلام) با برخی از انبیای گذشته فرمود: «فی صاحِبِ هذا الامر... سنّة من یوسف... وامّا من یوسف فالسجن والغیبة» كمال الدین، باب 32، ح 11.
. ناسخ التواریخ، ج 2، ص 345.
. مقتل مقرم، ص 269.
. سردار كربلا، ص 212.
. پرچمدار نینوا، ص 176.
. علاّمه سید محسن امین دو پسر حضرت ابوالفضل(علیه السلام) (محمّد، عبداللّه) را در شمار شهیدان كربلا ذكر كرده است. اعیان الشیعة، ج 1، ص 610 و محدّث كبیر، ابن شهر آشوب، یك پسر حضرت عباس(علیه السلام) (محمد) را جزء شهدای كربلا شمرده است. مناقب آل ابی طالب، ج 4، ص 112، نقل از پرچمدار نینوا، ص 77.
. اقبال الاعمال، ج 3، ص 74; بحارالانوار، ج 45، ص 66.
. مفاتیح الجنان، زیارت حضرت عباس(علیه السلام) در روز عرفه.
. اقبال الاعمال، ج 3، ص 74; بحارالانوار، ج 45، ص 66.
محمد رضا فوادیان ـ دوماهنامه امان شماره 12
