همانطور كه هر روزه امتحان تغییر می‌یابد و انسان در معرض مسائل متفاوت قرار دارد تا جایی كه ایمان آدمی ممكن است به راحتی نابود و به كفر تبدیل شود و در این دوره انسان آب دیده می‌شود و سعید به نهایت سعادت و شقی به نهایت شقاوت می‌رسد پس كنترل و بررسی خود، حوزه فعالیت خود و میدان امتحان خود، مهمترین وظیفه‌ای است كه می‌تواند انسان را از ورطه هلاكت و دوری از امام و فاصله گرفتن از مسیر الهی مهدوی جدا سازد.
روزهای ویژه یا برخی اتفاقات در زندگی انسان، آدمی را به فكر فرو می‌برد تا خود را ارزیابی كند، زمان‌ها، مكان‌ها و امكانات، همه و همه می‌تواند از عوامل بررسی و ارزیابی خود باشند: كجا بودیم، كجا هستیم و كجا باید باشیم.
بهترین موهبت، واعظی از درون است كه انسان را ارزیابی كند.
هر كس نسبت به استعداد. توانایی و مسئولیت خود، خود را ارزیابی می‌كند، چنانكه هر میدان و هر موقعیتی، هر زمان و فرصتی امتحانی است. چه موقعیت ها و مسئولیت‌های فردی و شخصی و چه موقعیت‌های اجتماعی و حقوقی به تعبیر امام راحل؛
«آن‌هایی كه در مجلس هستند، آن ها هم همان كرسی مجلس محل امتحان آن‌هاست».
مومن وجودش نوروز است؛ هر روزش نوروزتر از دیروز است، نه آن‌كه بدتر باشد، حتی مساوی هم نیست؛ نوتر است.
مؤمن برای فردا و روزی نو برنامه‌ریزی می‌كند، لحظه به لحظه در حركت و جریان است. راكد نیست كه ركود باتلاق شدن و متعفن شدن را در پی دارد. انتظار یعنی نو، نو شدن، فردایی نو، فكر و تلاش برای نو شدن.
نوروز مانند آغاز ولایت حضرت مهدی(عج) و یا نیمه شعبان (ولادت امام عصر(عج)) بایستی ما را به فكر فرو برد كه در قبال امام و در مسیر تحقق اهداف امام، در جهت زمینه‌سازی و بستر سازی ورود و قیام ایشان چه نقشی داریم و كدام مسؤلیت خود را انجام داده‌ایم.
همانطور كه هر روزه امتحان تغییر می‌یابد و انسان در معرض مسائل متفاوت قرار دارد تا جایی كه ایمان آدمی ممكن است به راحتی نابود و به كفر تبدیل شود و در این دوره انسان آب دیده می‌شود و سعید به نهایت سعادت و شقی به نهایت شقاوت می‌رسد پس كنترل و بررسی خود، حوزه فعالیت خود و میدان امتحان خود، مهمترین وظیفه‌ای است كه می‌تواند انسان را از ورطه هلاكت و دوری از امام و فاصله گرفتن از مسیر الهی مهدوی جدا سازد.
هر كسی، هر مسئولیتی كه دارد؛ دولت در حوزه خدمات و فعالیت‌های اجرایی خود، قانونگذار در حوزه تلاش قانونگذاری خود و قضاوتگر و قاضی در حوزه قضاوتی خود، استاد و معلم در حوزه تدریس و تعلیم خود و ... ؛ هر كس در هر كجا كه هست بررسی كند كه آیا عملش، رفتارش و منش و حركتش، همانی است كه امام می‌خواهد؟ مگر نه این است كه به تعبیر امام راحل(ره) مملكت ما مملكت امام زمان(عج) است و امیدواریم روزی پرچم را به صاحب اصلی‌اش بسپاریم.
كدام نماینده، كدام كاردار و سفیر جمهوری اسلامی، كدام دولتمرد و وزیر و وكیل می‌تواند كارگزار مهدی(عج) باشد یا لااقل لبخند و تبسم حضرت مهدی(عج) به همراه داشته باشد.
به قول بزرگی1 (در سال‌های آغازین پیروزی انقلاب) خطاب به فرمانداران و استانداران وقت؛ به گونه‌ای عمل كنید كه آقا كه ظهور كنند، لااقل شما را ابقاء كنند (نه عزل و انفصال از خدمت و …).
اینجاست كه كارگزار جمهوری اسلامی خود را كارگزار حضرت مهدی(عج) می‌داند و درمی‌یابد كه مسئولیت و صندلی خدمت، همه و همه امانتی است برای تلاش و تحقق بخشیدن جامعه‌ای ارزش‌مدار كه دغدغه و اهداف اصلی‌اش رضایت ولی خداست كه همان رضایت خداست.
سخنی كه می‌گوید یا نمی‌گوید. امضایی كه می‌كند یا نمی‌كند. فریادی می‌زند یا نمی‌زند، همه و همه؛ خود را در محضر ولی خدا می‌بیند.
امام عصر(عج) فرمود:
فلیعمل كل امری منكم بما یقرب به من محبتنا و یتجنب عن سخطنا.
هر كدام از شما كاری كند كه به محبت ما نزدیك‌تر شده و از ناراحتی و سخط ما دوری گزیند.
پی‌نوشت
1. آیت الله مهدوی كنی، هنگام عهده‌داری وزارت كشور.
دوماهنامه امان شماره 16
