هركسی از من بپرسد یك زمان بر كه ماند چهره آقایتانگفت: آقا گر بپرسند كافران***پس چه شكلی است قامت آقایتان
ما چه گوئیم در جواب آقای من***چهره بنما بر رخ اعمای من
البته ما خود مقصر بوده ایم***تاكنون این چهره را نی دیده ایم(ندیده ام)
روی زیبای تو یك فرزانه است***دیدنش از بهر من افسانه است
گرچه من روی تورا نی دیده ام***وصف آن زیبا رخت بشنیده‌ام
هركسی از من بپرسد یك زمان***بر كه ماند چهره آقایتان
من بگویم یوسف زهراست او***چهره اش چون سید بطحاست او
گونه ها سرخ است و ابروها سیاه***قامتش افراشته صورت چو ماه
خُلق او نرم و نگاهش مهربان***می نشیند گفته اش بر دل به جان
كی شود محدود او اندرز زمان***یا شود محصور او اندر مكان
عالم اندر دست او باشد همه***او ندارد قدر خَرْدل واهمه
توپ و تانك و بمبهای سهمگین***ژ3 و سیمنیوف و بحری زِ مین
این همه انبارهای بی نظیر***در ید والای او باشد اسیر
قدرتش را كی توانی وصف نمود***قدرت او را كسی واصف نبود
.................................................................
جمعه یعنی یك غزل دلواپسی***جمعه یعنی گریه های بی كسی
جمعه یعنی روح سبز انتظار***جمعه یعنی لحظه های بی قرار
بی قرار بی قراریهای آب***جمعه یعنی انتظار آفتاب
جمعه یعنی ندبه ای در هجر دوست***جمعه خود ندبه گر دیدار اوست
جمعه یعنی لاله ها دلخون شوند***از غم او بیدها مجنون شوند
جمعه یعنی یك كویر بی قرار***از عطش سرخ و دلش در انتظار
انتظار قطره ای باران عشق***تا فرو شوید غم هجران عشق
جمعه یعنی بغض بی رنگ غزل***هق هق بارانی چنگ غزل
زخمه ای از جنس غم بر تار دل***تا فرو شوید غم هجران دل
جمعه یعنی روح سبز انتظار***جمعه یعنی لحظه های بی قرار
بی قرار بی قراریهای آب***جمعه یعنی انتظار آفتاب
لحظه لحظه بوی ظهور می آید***عطر ناب گل حضور می آید
سبز مردی از قبیله عشق***ساده و سبز و صبور می آید
م . س
غزل موعود
محمد تقی اكبری
در آ موعود! حسن مطلع این شعر نام توست
و با هر واژه ضرباهنگ خوش‌آهنگ گام توست
سر انگشتانم از موسیقی الهام تو رقصان
و این گلنغمه‌ها آكنده از عطر كلام توست
مرا آتش نزد این مستی جام از پی هر جام
كه افروزندة این دور بی‌فرجام، جام توست
هزار و یك شب غم تا كی؟ آخر آفتابی شو
كه مطلع از پی مطلع، غزلهایم مُقام توست
بیاور فصل‌ها را بویی از اردیبهشت عشق
شمیم این شقایق‌زارها مست از مشام توست
پر از رنگین‌كمان است آسمان در رقص پرچم‌ها
برافراز آن شكوه سبز را، گاه قیام توست
□
ببین منظومه‌های آفرینش رو به پایان‌اند
سرا پا شور! گل كن! نوبت حسن ختام توست
دوماهنامه امان شماره 17
